شهدای ترور

«زمانی در حجره‌ای با سه نفر دیگر در مدرسه نوریه اصفهان زندگی می‌کردیم. بسیاری از روز‌ها نه چای داشتیم، نه نفت و نه قند. برای مطالعه در شب از نور چراغ نفتی توالت‌ها استفاده می‌کردیم. در روز‌های جمعه به یکی از مساجد دور افتاده‌ی اصفهان می‌رفتم و از صبح تا عصر در آن مسجد درس‌های یک هفته را دوره می‌کردم. در مدت دوازده ساعتی که آنجا مطالعه می‌کردم، غذای من فقط مقداری دانه‌ی ذرت برشته بود. چیز دیگری نداشتم.» راوی این فقیرانه زیستن در راه کسب علم، چهارمین شهید محراب تاریخ انقلاب است که در آتش انفجار خشم و کینه منافقان، طلعتی جاوید در افق شهادت شد.

«از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از سوی دیگر، باید شهید شویم تا آینده بماند! هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید امروز بمانیم تا فردا شهید نشود! عجب دردی! کاش راهی بود تا امروز شهید شویم و فردا باز زنده گردیم تا دوباره شهید شویم...» این کلام بلیغ و بینش بلند شهیدی است که سنگر به سنگر، از معلمی، دانشجویی، جهادگری و پاسداری، حافظ حریم حرمت ایمان و باورش بود به راه روح الله (ره) و به حقانیت انقلاب و قداست خون شهید... و خود نیز شهید این «شیوه شیدایی» شد.

بالاترین مقام دینی و فقهی و مفتی اعظم مذهب شافعی، نسب از امام دهم شیعیان، حضرت هادی آل محمد (ص) برده بود. «ماموستا» ستون و سنگر هدایت و معرفت دینی بود و محور و رکن وحدت و تقریب مذاهب اسلامی در منطقه غرب. پناه مردم بود و نماینده آنان در خبرگان و سرانجام هم جان بر سر آرمان وحدت باخت که منادی آن بود. به همان عاقبتی رسید که همیشه ورد زبانش بود: «خدا کند عاقبت بخیر شویم»!...

مراسم چهل و چهارمین سالگرد شهادت آیت الله مدنی در بیت ایشان برگزار شد.

گفته بود: من در دو موضوع شک داشتم و می‌خواستم به یقین برسم؛ یکی اینکه واقعا سید و از ذریه امیرالمومنین و حضرت سیدالشهدا (علیهما السلام) هستم یا نه؟ و دیگری اینکه آیا سعادت شهادت نصیب من خواهد شد و لیاقت آن را خواهم یافت؟ تا اینکه روزی با حال تضرع و التجا به حرم حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) رفتم و با سوز و حالی به محضرشان متوسل شدم. بعد از مدتی امام حسین (ع) را در خواب دیدم که بالای سرم آمدند، دستی به ملاطفت و تفقد، به سرم کشیدند و در یک جمله، جواب هردو پرسشم را از دو لب مبارک، دادند: فرزندم! تو شهید می‌شوی!...»

فرزند یکی از ارکان و اساتید مسلم ادبیات در آغاز قرن چهاردهم، اهل «مسجد» و «تقلید» و «رساله» شد. آنهم مقلد و مرید مرجعی، چون امام (ره) و تقدیرش قرار گرفتن در جایگاه بالاترین نگهبان نظم و امنیت کشور بود. او نمونه آن نظامیانی است که در عمق ساختار اداری نظام طاغوت، پاک و مومن و مکتبی، مسیر خود را به نور گشود و نقش مهمی در مدیریت انتظامی ایران پس از انقلاب بعهده گرفت. او پس از ۱۷ شهریور ۵۷ خود را بازنشسته کرد تا در این لباس، مرتکب جنایتی در حق مردم خود نشود. او با لباس غیر نظامی در راهپیمایی‌های سال ۵۷ فعالانه شرکت داشت. با پیروزی انقلاب و استقرار نظام اسلامی، باز به خدمت فراخوانده شد تا در حین خدمت و با شهادت، سوخته پیکر و خونین بال و پر، به دیدار معبود خویش رود. در کنار رجایی و باهنر که دو عزیز محبوب این ملت بودند. برای کسی که از خدایش لیاقت شهادت را گرفته بود، بازنشستگی معنا نداشت!

در انفجار هشتم شهریور ۶۰ دفتر نخست وزیری که شهادتگاه رجایی و باهنر شد، شهیدی دیگر همراه و همسفرشان در این معراج از گلستان آتش بود که تا امروز هم ناشناخته و غریب مانده است. مدیری مومن و حزب اللهی که تفکر و روحیه مکتبی داشت و همه تخصص و دانش خود را در خدمت ساختار اداری نظام قرار داد. مدیری که مثل رئیس جمهور و نخست وزیر شهید این ملت، ازجنس صفا و سادگی، از جنس بی ریایی و بی ادعایی بود...

حتی حاضر نشد در منزلی مصادره‌ای که در اختیارش گذاشته بودند، اقامت کند. می‌گفت: «بگذارید جنازه‌ام را از منزل مصادره‌ای بیرون نیاورند!» سرانجام، اصرار دوستان بر سکونت در منزل مصادره‌ای را نپذیرفت و منزلی اجاره کرد و در آن ساکن شد. بعضی روزنامه‌ها و افراد در آن روز‌ها گفتند و نوشتند: «چرا این‌قدر ضد انقلاب‌ها با قدوسی خوب هستند؟!» از بس که سخن مخالف و حتی دشمن را می‌شنید و اهل گفت‌و‌گو و مدارا بود. چنان با ترحم و مهربانی، پیگیر وضعیت زندانیان بود که انگار فرزندان خودش در زندان بودند! دادستان شهید انقلاب، اگرچه قربانی اعتماد و اخلاق شد، اما نمادی شد از پیوند احتیاط شرعی و قاطعیت انقلابی.

از کاسه بشقابی و دستفروشی کنار خیابان تا کاخ ریاست جمهوری برایش فرقی نداشت. همان بود؛ همان مرد خاکی خودمانی که فقط آیین «خدمت» می‌دانست و طریق «خلوص»، و تنها «خدا» را می‌دید و دیگر هیچ... با یک پیراهن ساده و یک کیف دستی و یک لبخند معصومانه و نجیب، شده بود نماد نسلی که با انقلاب الهی امامش، قدرت را نه ریاست، که مسئولیت و تکلیف می‌دانست و مردم را نه طعمه و ابزار قدرت‌ورزی، که ولی نعمت می‌شمرد. در یک شهر، وقتی مردم شعار دادند «رجایی رجایی حمایتت می‌کنیم» همانجا گفته بود: «ای کاش شعار می‌دادید رجایی رجایی هدایتت می‌کنیم»! و روزی که کنار امام و مرادش برای تنفیذ حکم ریاست جمهوری در بالکن حسینیه جماران ایستاد، گفت: «ای خدا و خالق من! مرا دریاب و در برابر وسوسه‌های این راه پرخطر، حفظ کن» خون او همراه برادر و همسنگر و همراه همیشگی‌اش «باهنر»، عزت و آبروی «آیین خلوص و خدمت» شد.

یادواره شهدای عملیات غرورآفرین نصر هفت و گرامیداشت شهدای ترور در حسینیه مسجد النبی (ص) طاقبستان کرمانشاه برگزار می‌شود.

مراسم تشییع پیکر مطهر فرماندهان و دانشمندان کشورمان که در حمله رژیم اسراییل به خاک کشورمان به شهادت رسیدند، از میدان انقلاب به سمت میدان آزادی تهران برگزار می‌شود.

همزمان با تشییع پیکر شهدای تجاوز رژیم صهیونی به کشور دیوارنگاره میدان انقلاب تغییر کرد.

مراسم تشییع پیکر شهدای حمله تروریستی رژیم صهیونیستی به کشورمان با حضور پرشور مردم همیشه در صحنه و مسئولان لشکری، کشوری از میدان انقلاب به سمت میدان آزادی تهران آغاز شد.

فرزند شهید «ابراهیم باقری» از شهدای ترور نقل می‌کند: پس از شهادت پدرم، گاهی اوضاع مالی خانواده‌ ما چندان مساعد نبود، در یکی از همان روزها، منتظر دریافت مبلغی پول از جایی بودیم که دقیقاً معلوم نبود کی واریز بشود. در ادامه روایت کرامت این شهید گرانقدر به خانواده و برطرف شدن مشکل مالی شان بخوانید.

پیکر مطهر شهیدان «خسروی‌نژاد، اموسی و ابراهیمی» که طی حمله تروریستی رژیم جعلی صهیونیستی به شهادت رسیدند، در قزوین تشییع شدند.

فرمانده سپاه صاحب الامر (عج) استان قزوین در یادداشتی از سفر سرلشگر شهید «حسین سلامی» به استان قزوین در آذر ماه سال ۱۴۰۲ نوشت: دستاورد این سفر معنوی، جلوه‌های ویژه مالک اشتر ولی خداست که در خاطر و یاد همه به نیکی مانده و نقل زبان‌ها و ماندگار در خاطره‌ها شده است.

شهید آقاجانی جوانی شجاع و دلاور در پاسداری از ارزش‌های انقلاب بود.

جلسه هماهنگی یادواره شهدای ترور استان سیستان و بلوچستان با حضور مشاور استاندار در امور ایثارگران، مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران استان و نمایندگان دستگاه‌های اجرایی برگزار شد و بر لزوم هم‌افزایی بین‌نهادی، تکمیل لیست شهدای ترور و بهره‌گیری از تجربیات سایر استان‌ها تأکید شد.

منحرفان تبهکار و جنایت پیشه‌ی «فرقان»، خوب می دانستند که این بار با یک شخص طرف نیستند. آنان رودرروی یک ریشه و بنیان از تفکر و معرفت ناب دینی بودند که بستر بینش اصیل انقلابی بود. آنان می خواستند «حکمت مطهر» این انقلاب را از امام و مردم بگیرند. وقتی آن درخت تناور به خاک افتاد، یک مصاف و مرزبندی تاریخی میان جبهه تحجر و نفاق و التقاط و انحراف، با تفکری آغاز شده بود که در مکتب خود، «انسان» می‌ساخت و برای خط امام، «شاگرد» و «شهید» پرورش می‌داد... 

چند روز قبل از شهادت در عاشورای هفتم تیر و در کربلای «سرچشمه»، به یکی از دوستان نزدیکش گفته بود: «منافقین قصد داشتند من را در مسیر خانه ترور کنند.» اما فرجام کار شهیدی که الگوی بصیرت انقلابی و مکتبی بود و جوانترین علمدار افشای ماهیت منافقانه منحرفان در تاریخ انقلاب و در مدیریت نظام، شهادت بود در کنار سید و سالار مظلوم شهیدان انقلاب،«بهشتی» بدست همان تبهکاران جنایت پیشه ای که همه عمر خود را وقف مقابله فکری با آنان کرده بود.