گلستان - مصاحبه

حجت‌الاسلام شیخ قاسمعلی دنکوب گفت: مظلومیت شهدای اسیر، تنها به زمان شهادتشان محدود نمی‌شود؛ بلکه در نحوه‌ی روایت پس از شهادت نیز ادامه دارد. بسیاری از آنان بدون صحنه‌ی نبرد یا مراسم تشییع شناخته‌شده، در سکوت و بی‌خبری به شهادت رسیدند و خانواده‌هایشان سال‌ها در انتظار ماندند. بی‌توجهی به این بخش از واقعیت، بی‌عدالتی در حق شهدا و تحریف حقیقت دفاع مقدس است؛ چراکه دفاع مقدس علاوه بر حماسه، سرشار از مظلومیت نیز بوده است.

مادر شهید «منصور گرگیج مهر» درمورد فرزندش می‌گوید: انگار فرشته‌ای از جانب یزدان بود؛ هدیه‌ای آسمانی که برای مدتی کوتاه به امانت به من سپرده شد، و اکنون صاحب اصلی‌اش او را بازپس گرفته است. سخنم با او، زمزمه‌ای از عمق جان است: «منصور جانم، شهادتت مبارک باد!»

امیر حسین در ماه محرم به دنیا آمده بود، برای همین نام او را امیر حسین گذاشتیم. او که امیرحسین نام گرفت، گویا از بدو تولد، سهمی از میراث کربلا را به دوش می‌کشید. در ماه سوگواری اهل بیت (ع) متولد شد و در همان ماه، با اقتدا به آموزه‌ی سرور شهیدان، لباس شهادت پوشید. تولدی که با نوای «یا حسین» آغاز شد، با صلابت عاشورایی پایان یافت.

پسرم گفت: نگران نباشید؛ من سوگند خورده‌ام این راه را تا آخر طی کنم. هیچ قدرتی، هیچ وسوسه‌ای، توان بازداشتنم را ندارد. ما شاگردان ولایت‌ایم و مطیع فرمان رهبر خویش؛ راهی که آغاز کرده‌ایم، با یقین و ایمان ادامه خواهد یافت، زیرا در دل ما چراغی است که از پرتو اطاعت می‌سوزد، نه از ترس طوفان.

آزاده و جانباز ۵۵ درصد «عبدالحمید سن سبلی» می‌گوید: مراسمات مذهبی به صورت پنهانی برگزار می‌شد، چون ممنوع بود و اگر عراقی‌ها متوجه می‌شدند شروع به شکنجه اسرا می‌کردند، و کسانی که نوحه خوانی می‌کردند، سیاسی محسوب می‌شدند و تحت شکنجه‌های سخت قرار می‌گرفتند.

«سیده زبیده حسینی میرزینلی» همسر جانباز ۷۰ درصد می‌گوید: پناه روح زخمی مردی هستم که روزگاری در میدان نبرد ایستاد و امروز در میدان صبر، قامت خم نکرده است.

علی سوسرائی جانباز ۵۰ درصد دفاع مقدس درباره شهید غریب در اسارت «علی اصغر بابائی زیروانی» چنین روایت می‌کند: آرزوی شهید بابایی یا زیارت کربلا یا شهادت بود، اما او به هر دو آرزوی خود یعنی هم شهادت و هم زیارت کربلا رسید و بعد از شهادت، پیکر پاکش در قبرستان الکرخ بغداد به شماره ۱۳۴ به خاک سپرده شد.

آزاده و جانباز هشت سال دفاع مقدس، محمد ابراهیمی؛ مردی که در روز‌های پرالتهاب دفاع مقدس، از مینودشت عزم رفتن به جبهه کرد. او در میانه میدان نبرد به اسارت دشمن بعثی درآمد و چهل و سه ماه از جوانی خود را در زندان‌های مخوف گذراند؛ جایی که دوستانی در برابر چشمانش آسمانی شدند. یکی از این یاران، سید داوود حسینی طلب بود.

مرضیه علاقه و ارادت خاصی به شهدا داشت، خصوصا شهدای گمنام کوی دانشگاه امام حسین (ع)، زندگینامه شهدا را مطالعه می‌کرد و در اتفاقات مهم زندگی به مزار شهدای گمنام می‌رفت، در آنجا نذری پخش می‌کرد و روی آنها می‌نوشت از طرف شهدای گمنام دانشگاه امام حسین (ع) و الان برای ایشان موقعیتی فراهم شد تا در کنار شهدا قرار گیرد.

دخترم می گفت: بابا دعا کن خانوادگی شهید شویم، از این حرف همیشه متعجب می‌شدم گویا به او الهام شده بود که خانوادگی به شهادت می‌رسند، آنها این راه را از خدا خواسته بودند، خداوند هم نصیب آنها نمود. او طبق عادت همیشه دست من و پدرش را می‌بوسید، می‌گفت ما وظیفه داریم هر ماه به دیدن شما بیاییم. الهام بسیار آرام، متین، محجبه و معتقد بود، او راه حضرت زهرا (س) را ادامه داد.