همسر شهید «شروین احمدی زرین کلایی» می‌گوید: «انگار همیشه می‌دانست سمت چپ سینه اش تیر می‌خورد، به دختر کوچک مان که شش ماهش بود می‌گفت: اینجا را ببوس که این جا روزی تیر می‌خورد.»

فرزند شهید «تقی مبلغ الاسلام» می‌گوید: «بهترین خاطره من از پدرم وداع روز آخر بود که می‌خواستند به جبهه بروند. مرا در آغوش گرفتند و به من سفارش کردند که از مادرم مراقبت کنم و من در آن زمان دختر کوچکی به نام هدیه داشتم که پدرم به تربیت و نگهداری از او مرا خیلی سفارش کرده بود.»

پدر شهید «حسن بزرگی» می‌گوید: «زمانی که می‌خواست به جبهه برود به او گفتم بمان و نرو می‌خواهیم برایت زن بگیریم و او در جواب گفت: «این کجا و آن کجا. من تشنه‌ی حفظ دین هستم و پدرم تشنه‌ی عروسی من. تا جنگ تمام نشود ازدواج نمی‌کنم حتی اگر ۲۰ سال طول بکشد.»

آزاده «اسدالله جلیلی» از رزمندگان واحد اطلاعات و عملیات لشکر ویژه ۲۵ کربلا می‌گوید: «۵ سال اسارت با حاجی ابوترابی بودیم. یک بار بعثی‌ها مرگبار کتکش زدند. صلیب که اومد یکی از بچه‌ها گفت: حاجی به صلیب بگو که چه بلایی سرت آوردند، صلیب اومد، اما حاجی چیزی نگفت. سرگرد عراقی ازش پرسید چرا به صلیب چیزی نگفتی، من اونجوری کتک زدمت چرا نگفتی بهشون؟»

همرزم شهید «علی اکبر میرزائی» می‌گوید: «روایت رفاقت و دوستی دو همرزم یکی از شمال و دیگری از کرمان با شهادت «علی اکبر» پایان نیافت. سردار «سلیمانی» همیشه به مادر شهید سر می‌زدند و حتی ایشان را مادر صدا می‌زدند و همیشه سر می‌زدند و در زمان‌هایی که نمی‌توانستند تماس می‌گرفتند تا آنجا که خانه شهید «میرزایی» در روستای علی‌تپه به‌عنوان قدمگاه سردار دل‌ها در استان مازندران یاد می‌شود»

برادر شهید «علی اکبر شریعتی اندراتی» می‌گوید: «هیچ وقت نماز جماعش ترک نمی شد. به واجبات پایبند بود و از محرمات دور. به اهل بیت هم ارادت خاصی داشت، طوری که در ایّام محرم و شهادت ائمه مداحی می کرد.»