زمان گل سرخ

اشعار زمان گل سرخ ؛ همسفر سرخ

این قافله، کولباری از غم دارد سوغات سفر، غبار ماتم دارد

لبیک زنان، بحکم رهبر، برخیز برخیز، برادر، ای برادر، برخیز

هر کس هوس رضای دلبر دارد/ باید ز هوای خویشف دل، بردارد

چو آه از سینه یاران گذشتید/ ز غمها بارمان بر دل نهادید

ای دل، ای دل، از چه بی دردی هنوز، شعله ها می بینی و سردی هنوز

اندیشه ی کار و با خود کرد، خونست و خطر زهر کناریست

در ستیز است این عدو چون بولهب، با محمد (ص)، با مسلمان، ای عجب

آنکه یاری کرد، موسی را، به نیل ، وآنکه خصمی کرد، با اصحاب فیل

ای دوست بخوان ز دفتر عشق عنوان بلند سنگر عشق

بگردان ایران سراسر درود ز رود ارس تا به اروند رود

ای رفته در لباس مسلمانی بگذار، کاهیل و تن آسانی

هرگز حذر نکرد و خطر کرد، روز رزم کو مرد جنگ بود و هراس از خطر نداشت

گرچه کاروان باشد از ما، تشنه تر بر آبِ عشق همچو خرمشهر، کی این آب دارد تابِ عشق؟

خصم غافل، کاخر طاقت سرپنجه نیست روبهان فتنه جو را، در نبرد شیر عشق

تقدیم به جانبازان جنگ تحمیلی؛‌

در فضا شهپرِبازان شکاری با تست عشق چون جلوه کند، آینه داری با تست

(تقدیم به شهدا، رحمت الله علیهم اجمعین)

چشید از قدح عشق، شهدِناب، شهید کشید سر ز گریبانِ آفتاب، شهید

گفتا شرارِ آهی، از جانِ داغداری از دیدگان دمادم، ریزم گلابِ ماتم

گر بریدی دل زِ سر، این گوی و این میدان عشق قصه فرهاد و مجنون این زمان منسوج شد

رهسپاران باشتاب، اینک بگوش دل نیوش کز درایِ کاروانها، گوشِ گردون پرصداست

در پی دشمن ما، جمله شیاطین بودند حال آن لشگر افتاده ز پا را نگرید