شهیدعباس ورامینی؛ شهیدی که مرد عمل بود

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید «عباس ورامینی»، یادگار محمد و خدیجه پنجم بهمن ماه سال ۱۳۳۳ در تهران چشم به جهان گشود. او تا پایان کارشناسی در رشته مددکار اجتماعی درس خواند. پاسدار بود. سال۱۳۵۹ ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان لشکر ۲۷ محمد رسول الله در جبهه حضور یافت. این شهید گرانقدر بیست و هشتم آبان ماه سال ۱۳۶۲ با سمت فرمانده ستاد در پنجوین عراق بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. مزار او در بهشت زهرای تهران واقع است.

روایتی خواندنی از باقر شیبانی از نیرو‌های قدیمی لشکر ۲۷محمدرسول‌الله (ص) را در ادامه مرور می‌کنیم:

عباس می‌گفت: سعی می‌کنم وقتی به خانه می‌روم، نمازهایم را تقریبا جمع و جور و بدون مستحبات بخوانم. زیرا می‌خواهم فقط سه چهار روز با خانواده باشم و بعد دوباره وارد کار شوم.

واجبات را در کنار زن و فرزندانش انجام می‌داد ولی به مستحبات در جبهه عمل می‌کرد و مستحبات را در جبهه انجام می‌داد. این برای ما مهم بود. معلم زبانی نبود، معلم عملی بود.

عباس به افراد بزرگ‌تر از خودش خیلی احترام می‌گذاشت. سه پیرمرد در گروهان ما حضور داشتند. خب به دلیل جهش یکباره من در کارها، دید خاصی به آن سه نفر داشتم. یعنی آنها را ضعیف‌تر از خودم می‌دانستم. یک روز به عباس گفتم: این سه پیرمرد را از گروهان بیرون کن، چون دست و پا گیر هستند و یک مرتبه می‌بینی اسیر دشمن می‌شوند.

عباس گفت: برادر شیبانی اجازه بدهید در گروهان ما چند حبیب بن مظاهر داشته باشیم تا خداوند به احترام آنها ما را در این عملیات موفق کند.

بسیار متواضع بود و متکبر نبود. به دنبال مادیات نبود، چون اگر بود بالاخره او در یک ارگانی کار می‌کرد و همه امکاناتی در اختیار داشت ولی مستضعف زندگی می‌کرد. خیلی هم به یاد مستضعفین بود. یعنی می‌خواهم بگوییم عباس معنی شام داشتن یا نداشتن و لباس داشتن یا نداشتن مستضعفین را می‌فهمید.

انتهای پیام/