شهیدی که به عباس علمدار مشهور بود

به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید «عباس ورامینی»، یادگار محمد و خدیجه پنجم بهمن ماه سال ۱۳۳۳ در تهران چشم به جهان گشود. او تا پایان کارشناسی در رشته مددکار اجتماعی درس خواند. پاسدار بود. سال۱۳۵۹ ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد. به عنوان لشکر ۲۷ محمد رسول الله در جبهه حضور یافت. این شهید گرانقدر بیست و هشتم آبان ماه سال ۱۳۶۲ با سمت فرمانده ستاد در پنجوین عراق بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. مزار او در بهشت زهرای تهران واقع است.

روایتی خواندنی از خدیجه پایین‌محله مادر شهید «عباس ورامینی» را در ادامه مرور می‌کنیم:

شبی خوابدیده بودم، در بیابانی پررمزوراز، در مقابل تپ‌های مملو از مروارید زیبا و درخشنده قرار دارد. مردی روحانی و نورانی نیز با عمام‌های سفید در کنار تپه قدم میزند. وقتی مادر نزدیک تپه می‌شود، آن مرد نورانی، یکی از مروارید‌ها را به او نشان می‌دهد و می‌گوید؛ این مروارید از آن توست.

مروارید درخشندگی عجیبی دارد و من آن را برداشتم. بعد‌ها مادر عباس، خوابش را برای یک نفر تعریف و او اینگونه تعبیر میکند که خداوند به تو فرزندی میدهد که نمونه است.

سرانجام در ۵ بهمن ۱۳۳۳ تعبیر شد و در ظهر آن روز عباس در تهران متولد شد. وی از کودکی شاد، با نشاط، مذهبی، فعال و زرنگ بود. از نوجوانی نیز در دهه اول محرم در خانه دیده نمی‌شد. دوستان و همسالانش را در محل جمع می‌کرد و هیئت تشکیل می‌داد تا به سینه‌زنی و زنجیرزنی بپردازند. عاشق سیدالشهدا(ع) بود و در محل به او عباس علمدار می‌گفتند.

انتهای پیام/