آب و آتش

عملیات بدر در شب 20 اسفند 1363 آغاز شد. من در گردان مالک اشتر بودم. روز دوم عملیات، روستای همایون را رد کردیم و رسیدیم به رود دجله. سه، چهار نفر بیشتر نبودیم. نشستیم به استراحت که دیدیم از پشت سر، چند نفر به طرفمان می آیند. از دور مشخص بود که یکیشان بی سیم چی است. وقتی نزدیکتر رسیدند، سلیمی گفت: آخ جان، عباس کریمی آمد. بی اختیار برخاستیم و دویدیم طرفشان. برای اولین بار بود که فرمانده لشکر را می دیدم. حاجی را دوره کردیم. به همه خسته نباشید گفت و آمد کنار جاده. مدتی ایستاد و منطقه را ورانداز کرد و گفت: چند نفر بیایند این جا! عرض جاده را طی کرد و رفت طرف دجله. ما هم پشت سرش راه افتادیم. آن طرف دجله، جاده بصره العماره قرار داشت. چند ماشین توی جاده رفت و آمد می کردند. حاج عباس گفت: آنها را بزنید. یکی از بچه ها که با تیربار شلیک می کرد، مرا عصبانی کرده بود. آدم کم تجربه ای بود. گفتم: تیر بار را بده به من. گفت: خودم می زنم، ممنون! بگو مگویمان شد. حاج عباس که دید دارد بینمان دعوا می شود، گفت: راست می گویید، هر طور که این می گوید، بزن کیف کردم. نشستم کنار تیربار و شروع کردم به فرمان دادن. در همین حین، چند تیر سیمینوف از کنار گوشمان رسد شد. بی سیم چی حاج عباس، دست او را گرفت و کشید پایین و گفت: حاجی جان، نوکرتم! بیا پایین. حاج عباس خندید و گفت: نترس مَرد! بعد رو به من کرد و گفت: مگر تو سیمینوف چی نیستی؟ بزنشان. با شرمندگی قنداق سلاحم را رو دست بلند کردم و گفتم شکسته است. چند دقیقه ای نگذشته بود که حاجی گفت که می خواهد برود آب بیاورد. قبل از این که به خودمان بجنبیم، رفت طرف رود. هنوز دستش به آب نرسیده بود که تیربارچی دشمن از آن سور شلیک کرد. یکدفعه هم با هم برخاستیم و دویدیم طرف او. دستش را گرفتیم و آوردیم در پناه یک کپه خاک. بی سیم چی مضطرب گفت: حاجی جان! چشمم کور، تو بگو آب، من می روم آب می آورم؛ آخه چرا خودت می روی؟
می دانید! ما قبلا یک عباس را در کنار فرات از دست داده بودیم و چشممان ترسیده بود!
راوی: سعید تاجیک، همرزم شهید عباس کریمی