مریم تیکنی

سنگر نشين شب‌هاي بي‌ستاره و ماه...

روشن‌ترين نگاه تو را/ قاب كرده‌ام و/ بربلندترين ديوار، به تماشا گذاشته‌ام/ سنگر نشين شب‌هاي بي‌ستاره و ماه

پاداش دست‌هايِ تو، بودند/ اين زخم‌ها، كه سرد و كبودند /گفتي كه دست‌هايِ نجيبت/ عمري، رفيق پنجره بودند

زیباترین نگاه تو را قاب کرده ام/ و بر بلندترین دیوار به تماشا گذاشته ام/ سنگرنشین شب هاي بی ستاره و ماه