محمدی عبدالله آباد

هميشه خنده هاي شهيد در ذهن من است يادم مي آيد با من و دخترش حرف مي زد و مي خنديد. وقتی ساکش را بعد از شهادتش آوردند وصیت نامه پیراهن خونی اش درون ساک بود .