فرهاد محرابیان

یکی از هم رزمانش تعریف می کرد یکبار که در حال اعزام به عملیات بودیم و سوار خودروها می شدیم. برای سوار شدن پایمان را بر سکویی می گذاشتیم و سوار می شدیم. وقتی همه رزمنده ها سوار شدند دیدیم سکویی که بر آن پا می گذاشتیم تکان خورد و برخاست،شهید « فرهاد محرابیان » بود. او خودش را پله ای برای همرزمانش کرده بود. فرهاد دانشگاه شهید بهشتی کارشناسی ارشد مهندسی معماری را رها کرده بود و در جبهه خاک پای رزمنده ها شده بود.