شهید «کریم آقامحمدپور دلوی»، از شهدای اوایل جنگ تحمیلی بود که با وجود نبود امکانات جنگی تا آخرین قطره خون خود مقاوت و در روز تاسوعای حسینی به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
در زندگینامه شهید «محمدرضا عبهر صبحی» میخوانیم که: «وی همواره آرزوی قلبی خود را توفیق شهادت میدانست و بالاخره به خواست خداوند متعال به آرزوی خود، رسید و شربت شهادتش را نوشید.»
«با اولین بار اعزام به جبهههای نبرد حق علیه باطل در گردان تخریب جا گرفت، نه گردان تخریب بلکه گردان پرواز، سکوی پرواز به بهشت»
متنی که خواندید قسمتی از زندگینامه شهید «محمدعلی شریفی» است.
شهید «رضا طاهرخانی» بعد از مجروحیت در جبههها و نایل شدن به درجه جانبازی، دست از مبارزه با دشمنان برنداشت، دوباره به جبههها رفت و سرانجام در سردشت به شهادت رسید.
«چندین بار عازم جبهه شد، اما برای تحصیل دوباره برمیگشت تا اینکه با شوقی که به دفاع از اسلام و ایران داشت، جبهه جنگ را بر درس مقدم دانست و آذر ۶۴ اعزام شد.» آنچه میخوانید بخشی از زندگینامه شهید «حمید کوهی» است که تقدیم حضورتان میشود.
«با شروع جنگ تحمیلی، حضور در میادین نبرد و دفاع از انقلاب اسلامی و تمامیت ارضی را بر هر کاری ترجیح داده و بارها به جبهههای نبرد اعزام گردید.» آنچه خواندید قسمتی از زندگینامه شهید محمدباقر رستمی مهر بود.
در قسمتی از زندگینامه شهید والامقام «عزت حدیثی» میخوانیم: «آرزو داشت که فرهنگ اصیل اسلام در وجود فرد فرد جامعه اسلامی منظور گردد و قسط و عدالت در سایه حکومت اسلامی در جامعه حکمفرما باشد.»
نوید شاهد کرمان، عکسنوشتی از زندگینامه شهید محبوب کرمان «حاج عادل رضایی» که در حادثه تروریستی ۱۳ دی ماه ۱۴۰۲ به درجه رفیع شهادت رسید را تقدیم نگاه شما مخاطبان عزیز میکند.
در قسمتی از زندگینامه شهید «عربعلی خانبابائی» میخوانیم: «در این میان پسرش محمود بود که تنها یکسال از تولدش گذشته بود و شوق مهرش بر دل پدر سنگینی میکرد. او را در این میان عشق به لقاءاله بود که او را بیش از پیش در انتخاب هدف پایدارتر نمود و ...»
شهید اسمعلی خانبابائی در شلمچه بر اثر اصابت گلوله ندای حق را لبیک گفته و در همان منطقه جان به جان آفرین تسلیم کرد و بعد از ۵ سال وجود مطهرش به وطن بازگشت. در ادامه شرحی از زندگینامه این شهید والامقام را در نوید شاهد آذربایجان شرقی بخوانید.
شهید «مصطفی محمدی»، در مساجد مردم را تشویق به مبارزه علیه رژیم شاهنشاهی میکرد و سرانجام دهم شهریور سال ۱۳۵۷، هنگام شرکت در تظاهرات علیه این رژیم، به شهادت رسید.
شهید «عباس بالو»، دنیا را طلاق داده بود، مادی پرست و اهل تشریفات و تجملات نبود. مردمدار و حامی بینوایان بود، خودش را وقف مستمندان میکرد و به یاری آنان میشتافت.