رستم پور

شب بوی شبو گرفته بود و ماه در ساحل رود مارون دست در آب فرو برده بود و لبخندهایش را موج تکثیر می کرد . رود و چشمه ، دشت و دریا ،گل و شبنم، شاخه و نسیم دست به دست هم داده بودند تا نوترین ترانه را بسرایند و زیباترین جوانه را شکوفا کنند و تا گلی دیگر از فبیل شقایق با نفس صبح چشم به جهان بگشاید .