احمد کوچکی

آرزویم شهادت و پیروزی جهان اسلام است و می خواهم خداگونه شوم و به اوج کمال انسانیت برسم. در زندگیم خمدت چشمگیری برای اسلام انجام نداده ام شاید با شهادتم خدمتی به اسلام و وطن عزیزم ایران کرده باشم. به مادرم توصیه می کنم تا سرحد امکان گریه و زاری نکرده و خود را مانند هزاران مادر و پدر شهید دیگر بدانید و از خدا بخواهید که مرگ من فی سبیل ا... باشد .

لحظة خداحافظی و زدن به دل دشمن فرا رسیده بود. بابا، ابتدا، پسر نوجوانش‌ را در آغوش کشید و گریست ولی در یک آن از ذهنش گذشت که شاید این کار، روحیة‌ رسول را تضعیف کند، پس با دست به پشت او زد و گفت: - موفق باشی پسرم. رسول جان! برو پشت آرپی‌جی. دیگه وقتش رسیده. از هیچ چیزی هم واهمه نداشته باش. خدا با ماست.

از آن‌ها پرسیدم، "این لشکرها چه کسانی هستند؟" آن‌ها پاسخ دادند، "مگر نمی‌دانی؟ این‌ها لشکر کفر و اسلام است." پرسیدم، " به من هم اجازة جنگ می‌دهید؟" فرمودند، "برو از امام حسین علیه‌السّلام که آن لشکر نورانی ‌را فرماندهی می‌کند اجازه بگیر." من خدمت آن حضرت که این طرف آن طرف می‌دوید و لشکر ‌را فرماندهی می‌کرد رفتم. از ایشان پرسیدم، "آیا به من هم اجازة جنگیدن می‌دهید؟"

شهید احمد کوچکی با 68 سال سن به عنوان یکی از پیرمردان جوان دل جبهه های نبرد، از شهر قم به جبهه های نبرد اعزام شد و تا آخرین قطره خون از اسلام و انقلاب دفاع کرد و 5 خرداد 1360 در منطقه عملیاتی فیاضیه به شهادت رسید. وی به عنوان شهید شاخص استان قم در سال 1396 معرفی شده است.

پس از پایان حرف هایش، سنگر را ترک کرد تا نکند با اصابت خمپاره به سنگر، هر دو که از یک روستا بودند شهید شوند و قول و قرارشان از بین برود. گویی کاملا در جریان اتفاقات پیش رو بود و خوب می دانست که زمان رفتن و بال گشودن رسیده است. بابا احمد رفت و صدای انفجار بلند شد و گرد و غبار و آتش همه جا را فرا گرفت.