شهید ناصر خاکی داودی

مادر شهید «ناصر خاکی‌داودی» نقل می‌کند: «از ته دل زد زیر خنده. گفتم: برای چی می‌خندی؟ دیگه نگم. وقت حمله، برو عقب بایست، باشه! اخم‌هایش رفت توی هم. جواب داد: می‌خوام برم و از شهدای اوّل اینجا باشم.»

شهید «ناصر خاکی‌داودی» در نامه‌ای به مادرش می‌نویسد: «مادرجان! حالا من درک می‌کنم که مادر چه موجود مهربان و چه نعمت بزرگی برای بچه‌اش است. روزی که کوچک بودم و در آغوشت، قدر آن روز‌ها را نمی‌دانستم.»

«شهید ناصر خاکی‌داودی» هفتم خرداد ۱۳۴۵ در روستای لطفعلی‌آباد بابل به دنیا آمد. در پنجوین چند بار مجروح شد. خانواده برای دیدنش به بیمارستان رفتند. هواپیما‌های بعثی بیمارستان را بمباران کردند. پدر و خانواده عمویش همان‌جا شهید شدند. ناصر شهید و مادر نیز لایق می‌شود تا افتخار جانبازی را داشته باشد.

«زهرا غیبی» گفت: «ناصر در آخرین اعزامش وقتی نگرانش بودم گفت: «مامان‌جان! دوستام همه به جبهه رفتند من باید خجالت بکشم که به جنگ نروم. من باید اولین شهید محله باشم.»