مادر شهید «احمد داود آبادی» در خاطراتی از فرزند شهیدش گفت: «احمد راه خودش را انتخاب کرده بود. روزی که میخواست راهی جبهه شود به گفته همسایگان خیلی چشم به راه بوده که ما به بدرقه او برویم و من از این بابت خیلی دلم میسوزد. ای کاش روز آخر میدیدمش!»
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید «احمد داودآبادی» فرزند ابراهیم در هشتمین روز از دی ماه سال 1351 در روستای داودآباد از توابع شهرستان اراک و در خانوادهای روستایی و عاشق اهل بیت(علیهم السلام) بودند و زندگیشان را با کشاورزی میگذراندند، به دنیا آمد. درست در زمانی که برف تمام سطح زمین را پوشیده بود و عبور و مرور را برای مردم روستا سخت کرده بود و در عین حال تمام مردم را به یکرنگی دعوت میکرد. این کودک زیباروی و خوش آتیه بعدها از سربازان امام خمینی(قدس سره شریف) و انقلاب اسلامی شد و چونان ستارهای در آسمان جهاد و شهادت این مرز و بوم قرار گرفت. نامش را احمد نهادند و او را با اسلام و آیین مهربانی و مسلمانی آشنا کردند.
هفت ساله که شد به مدرسه رفت و در دبستان روستا درسش را آغاز کرد و با عشق و علاقهای که به درس داشت تا سال سوم راهنمایی به تحصیل ادامه داد و در کارهای کشاورزی به پدر کمک میکرد. درست در همین سالها بود که با وجود سن و سال کمی که داشت در سرش شوق رفتن به جبهه موج میزد. به هر شکلی که بود اجازه گرفت و به جبهه اعزام شد. در سال 1364 در بازسازی گلزار شهدای داودآباد، به همراه چند نفر از دوستانشان آماده کمکرسانی به ساخت و دیوارچینی گلزار شهدا بودند که آن جمع برای رفتن به جبهه برنامهریزی کردند.
احمد دو ماه در گردان جندالله سپاه سردشت به دفاع مشغول بود تا سرانجام در بیست و ششم فروردین ماه سال 1366 در ارتفاعات ماووت عراق هنگام درگیری با نیروهای عراقی به شهادت رسید. پیکر مطهرش سالها در منطقه جنگی مفقود بود و پس از تفحص در نوزدهم بهمن ماه سال 1378 از روی آثار بر جای مانده شناسایی و در گلزار شهدای داودآباد به خاک سپردند.