کرامات شهدا/تجسم کامل

 

 

نوید شاهد: پس از عملیات والفجر 8- فاو بود که نیروهای لشکر 9فجر استان فارس در اطراف روستای ترکالکی در نزدیکی گتوند اردو زد. یک روز پس از اینکه ناهار را صرف کردیم، طبق معمول کار به شوخی و مزاح بچه ها با یکدیگر کشید. وقتی حسام اسماعیلی فرد سر شوخی را با من باز کرد به او گفتم: حسام وصیت کن اگر پولی و مالی داری آن را به من بدهند تا به نیت تو در راه خیر مصرف کنم. صحبتم را که شنید مکثی کرد و گفت: من که شهید شدم ختم مرا در مسجد النبی خیابان خاقانی می گیرند و حالا به ترتیب نفراتی را که دم در مسجد ایستاده اند و لباس سیاه پوشیده و گردنشان هم کج است به تو معرفی می کنم. نفر اول دایی بزرگ من ایستاده، پس از او دایی کوچکتر و بعد از آقا مهدی شوهر خاله ام (ایشان پدر نداشت)، این شوخی به سرانجام رسید.

 

پس از عملیات کربلای 5 که حسام در منطقه پنج ضلعی به شهادت رسید و در دارالرحمه شیراز به خاک سپرده شد برای او مجلس ختمی در مسجد النبی گذاشتند و من به دلیل رفاقت قدیمی که با حسام داشتم در این مجلس شرکت کردم. تا به در مسجد رسیدم ناخودآگاه تمام حرفهایی که حسام یکسال قبل با من زده بود در ذهنم مجسم شد و با دیدن نفراتی که دم مسجد ایستاده بودند که با حالت ماتم زده و سیاهپوش به مردم خوش آمد می گفتند در جا خشکم زد و حالت انسانهای برق گرفته را پیدا کردم. چند لحظه به همین حالت مانده بودم چون می دیدم هرچه را که حسام گفته بود مثل فیلمی که در سابق دیده باشم جلو چشم من مجسم شده است. اشک در چشمانم حلقه زده بود. در دلم حسرت می خوردم که چرا حرفهای سال قبل از آن عارف بسیجی را به شوخی گرفته بودم که به من گفت ما شهادت را دو دستی می گیریم و آن را رها نمی کنیم. بعد از شهادت حسام شنیدم وی در آخرین خداحافظی با مادرش باز قضیه را به شوخی گرفته و با لهجه شیرازی گفته بود: آی درو، آی دیوارو، به این ننه ام بگو که من دیگر برنمی گردم. آی دیوارو، تو هم شاهد باش که من به ننه ام گفتم دیگر برنمی گردم!

 

منبع: کتاب لحظه‌های آسمانی/ کرامات شهدا/ غلامعلی رجایی/ ناشر:نشر شاهد