همه باید جان بر کف و آماده شهادت باشیم

به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید عبدالحسین همتیان» بیست و هفتم مرداد ۱۳۴۰ در خانواده‌ای متوسط و متدین در شهرستان سمنان چشم به جهان گشود و در همان‌جا دوره ابتدایی را گذراند و تا کلاس دوم راهنمایی را خواند و از این رو که علاقه زیادی به کار عملی داشت.

شکل‌گیری مکتب سیاسی

 به تعمیرگاه ایران ناسیونال به مکانیکی رفت و به مدت چهار سال در آنجا بود و با مزد ناچیز کار می‌کرد و از زمره کسانی بود که طعم کار و تلاش طاقت‌فرسا را چشیده و رنج محرومان را به خوبی لمس کرده بود و در دوران انقلاب با جو خاصی که بر جامعه حکم‌فرما بود با حضور در جلسات مذهبی، مکتب سیاسی او شکل گرفت و از این‌رو، شب همراه دیگر برادران به پاسداری از محل می‌پرداخت.

نحوه شهادت

سپس خود را داوطلبانه در اردیبهشت سال ۵۹ برای خدمت سربازی معرفی کرد و به مدت سه ماه در نوده برای آموزش و سپس از آنجا به موچش کردستان و تا هلتوشان اعزام شد. از خصوصات بارز وی تواضع، احساس مسئولیت و دلسوزی بود. هر روز کامل‌تر می‌شد و سپس مسئولیت‌های خویش را با قلبی مملو از عشق به انقلاب و اسلام انجام می‌داد.

آری او بیست و هشتم شهریور به همراه چند تن از برادران پاسدار و سرباز در کردستان، هنگامی‌که می‌روند غذا بیاورند و همچنین به خانواده‌های خود تلفن بزنند در بین راه این مزدوران به برادران ما که در ماشین بودند حمله می‌کنند که این برادران و همچنین شهید همتیان با اسلحه‌های خود مقاومت می‌کنند.

وی اولین شهیدی است که از این مزدوران تیر خورد، این شهید بود که در آخرین لحظات زندگی خود می‌گوید لوازمم را به خانواده‌ام بدهید و به پدر و مادرم بگویید که ناراحت نباشند من راه خود را رفتم و به هدفم که شهادت بود رسیدم من دیگر شهیدم.

آخرین دیدار

شهید همتیان بیست روز قبل از شهادتش به سمنان آمده بود و به مدت دو روزی که در آنجا بود به همه دوستان و آشنایان سر زده بود و از همه خداحافظی کرده و از بعضی‌ها حلالیت خواسته بود و در موقع رفتن به مادر خود گفته بود که مادر همه ما باید شربت شهادت را بنوشیم و برویم همه ما باید جان برکف آماده باشیم، چون این‌ها در کردستان به هیچ‌کس و هیچ‌چیز رحم نمی‌کنند و حال آنکه این ما هستیم که به بعضی از آنها رحم می‌کنیم، چون گاهی اوقات بعضی از آن‌ها یک بچه در دست و در دست دیگر اسلحه دارند، ولی ما به‌خاطر آن بچه‌ای که در بغل آن‌هاست به آنها رحم می‌کنیم ولی آنها اصلاً رحم نمی‌کنند و ندارند. خدایا! خودت ریشه آن‌ها را قطع کن.

راهش مستدام باد.

انتهای متن/