طلایه دار آسمان عشق
طلایه دار آسمان عشق
سرگرد خلبان حمیدرضا سهیلیان
اگر روی سینه ی یک افسر آمریکایی رو دیده باشی مخصوصا افسری که گذشته پر افتخاری داشته ، یه افسر شجاع و دلیر ، مدال های رنگارنگ قرمز و سفید و آبی و طلایی رنگ زیادی می بینی که خیلی از سرباز های جوون و تازه وارد آرزوشون داشتن فقط یه دونه از اون ها ست که بعد سال ها خدمت یا به اون ها اصلا نمی رسند یا اگر برسند فقط چند تا از اون ها رو می تونند بدست بیارند و در حسرتی ابدی فرو خواهند رفت.
اما یه سرباز خمینی تنها دلخوشی اش داشتن یک مدال است ، مدالی که پیر و جوون نمی شناسد اصلا شرط سنی ندارد . آرزوی این سرباز تنها رسیدن به این یگانه مدال شجاعت و ایمان و عشق و فداکاری است . گاهی می بینی که پیرمرد سالخورده ای چنان به نوجوان 13 ساله ای که به این مدال دست یافته غبطه می خورد که انگار تمام عمرش بر فنا ست . این مدال ، مدالی ست که انسان را به چنان جایگاه و مرتبه ای می رساند که بعد از آن دیگر هیچ نمی خواهد و به آرامشی ابدی دست خواهد یافت ؛
مدال شهادت
مدالی که با رسیدن به جایگاه شهادت نصیب هر انسانی می شود. ازاین رو شهدا پیشرواند ، پیشروان عرصه ی عشق و معرفت . پیشروان دریافت مدال شهادت ... .
فقط 21 روز از جنگ گذشته بود ، 21 مهر 1359 ، فرمانده ی عملیات خودش بود ، می دانست که این ماموریت بی بازگشت است ، این را خودش گفته بود.اما او برای بازگشت نرفته بود ، او آرزویش پرواز بود ، نه پرواز در آسمان مادی و زمینی ، بلکه پرواز در آسمان عشق و معرفت ، پرواز به سوی آفریننده ی آسمان ها و زمین ، پرواز به سوی جاودانگی ... .
پیش از این دشمن را در تصرف پادگان ابوذر به همراه همرزمانش ناکام ساخته بود این بار هم پیروزمندانه هم چون سیمرغی که بال هایش را مقتدرانه در آسمان می گستراند می جنگید . مهماتش را بر سر دشمن فرو ریخت اما زمانی که برای تجدید قوا باز می گشت ، هلیکوپترش در محل سر پل ذهاب در کنار کوه کوره موش مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفت و او به آرزوی دیرینه اش در سن 26 سالگی دست یافت.
و به این ترتیب طلایه دار آسمان عشق نام گرفت ،
آری ! طلایه دار ؛ نه به این معنا که او از اولین شهدای جنگ بود .
طلایه دار ؛ نه بخاطر اینکه اولین شهیدمنطقه ی نارمک بود ، طلایه دار بود ، به این معنا که شهید بود ، به این خاطر که پیشروی در یافت مدال شهادت بود.
