خبر، کوتاه بود اما مثل آواری از فاجعه فرود آمد. خبر نبود؛ صاعقه بود. مگر می شد باور کرد همراه با چندتن از بلندقامت ترین قله های اقتدار نظامی و دفاعی کشور، محبوبترین‌ فرمانده بعد از حاج قاسم و طراح و معمار قدرت بازدارندگی و تهاجمی ایران و نماد اقتدار دفاع پیشگیرانه، دیگر در میان‌ ما و کنار این مردم و رهبرشان نباشد؟ مگر می شد ایران مقتدر را بدون حاجی زاده تصور کرد با آن چهره دلنشین و آن لبخند نجیب و محجوب و شیرین همیشگی اش؟ او که همین چندساعت قبل به پابوس کریمه اهل بیت (س) رفته بود و در مجلس جشن غدیر با مداحی حاج میثم مطیعی و حاج مجید بنی فاطمه، ساده و خاکی و بی ریا، بین مردم نشسته بود.... مگر می شود باور کرد؟!