هر کارى را با یاد و نام خدا شروع و در راه خدا زندگى کنید

به گزارش نوید شاهد استان قزوین، شهید محمود محمدشاهی، چهارم بهمن ماه سال ۱۳۲۷، در روستای شریف آباد از توابع شهر قزوین به دنیا آمد، پدرش محمد، کشاورز بود و مادرش طوبا (فوت ۱۳۵۵) نام داشت، تا پایان دوره ابتدایی درس خواند، کارگر بود، سال ۱۳۵۱ ازدواج کرد و صاحب یک پسر و سه دختر شد. این شهید بزرگوار از سوی بسیج در جبهه حضور یافت، بیست و دوم اردیبهشت سال ۱۳۶۱، در خرمشهر بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید و مزار مطهرش در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

وصیت‌نامه شهید محمود محمدشاهی:

یکى از ویژگی‌هاى انقلاب اسلامى ایران، نقش حساس شهادت در پیروزى و تداوم آن است و این، همان بُعدى است که تاکنون براى ابرقدرت‌ها و دشمنان ما مجهول مانده است و آنان با جهان بینى مادى خود، براى همیشه از شناخت واقعیت جهان معنوى عاجزند.

شهادت، میراث ائمه‌اطهار(ع) و اولیا خدا است که به امت مسلمان رسیده است و براى انسان مرحله اى از فوز و کمال وجود دارد که بدون شهادت، امکان رسیدن به آن نیست. شهید با دادن جانِ عزیز خود در راه خدا، در حقیقت خود را در افقى وسیع از جلوه‏هاى نامحدود نور حق مشاهده مى‏‌کند و خود و دیگران را بدین وسیله از ظلمات خارج مى‏‌سازد و با این شهود عینى، داراى چنان درجه‏ اى از حیات می‌شود که دیگر مرگی وجود ندارد و او در محضر حق از همه نعمت‌ها و کمالات بهره‏‌مند خواهد شد؛ ذلک الفوز العظیم.

برادر جان! راه خدا، بهترین و برترین راه‌ها است؛ پوینده و کوشنده‌ی این راه باش. خواهرم! تو نیز زینب زمان باش و از هر آنچه هوس کردى، بپرهیز و در راه خدا مبارزه کن. پدر جان! سفارشى دارم و آن این که رهبر عزیز را تنها نگذارید و همیشه از او تبعیت کنید. من که موفق به دیدارش نشدم؛ شما یا برادرم از طرف من به دست بوسى ایشان بروید.

بزرگترین وصیت من به پدر، مادر، همسر، فرزندان و خلاصه بازماندگانم این است که به دستورات خدا عمل کنند و سعى نمایند هر کارى را با یاد و نام خدا شروع و در راه خدا زندگى کنند.

همسر عزیزم! تربیت بچه‏‌هایم به عهده تو است. باید کوشش کنی تا شاید به واسطه آنان به بهشت رَویم و آنان «باقیات الصالحات» ما شوند. آنان را متکى به خود و مؤمن بار بیاور و از کودکى روح آنان را با قرآن و ذکر خدا اُلفت بده.

بچه‌‏ها! سعى کنید، حقوق خود را در قبال پدر و مادر بجا آورید؛ قرآن زیاد بخوانید و غیبت کمتر بکنید؛ زیاد به دنیا اعتماد نکنید و بدانید شما باید روزى در صحراى محشر باشید.