بر مزار من تفکر کنید که عالی‌ترین راه به مقصد است

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ،  شهید داود بی خویش یکم فروردین ۱۳۲۸، در تهران چشم به جهان گشود. پدرش حسین و مادرش، صدیقه نام داشت.  او فرزند چهارم خانواده بود و دوران ابتدایی خود را در محله زیر بازارچه تهران گذراند تا چهارم ابتدایی درس خواند؛ و از همان کودکی مشغول به کار شد و در حرفه بافندگی فعالیت می‌کرد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سرانجام در ۳۱ شهریور ۱۳۶۰، در دهلاویه بر اثر اصابت گلوله شهید شد. مزار او در قطعه ۲۴ گلزار شدا بهشت زهرای تهران واقع شده است.

در وصیت نامه این شهید آمده است:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم

به نام او که همه چیز من در دست اوست، به نام او که زندگی من در جهت اوست و من به او زنده‌ام، و به نامش که زندگیم برای اوست و شدن من در جهت اوست. او معشوق، معبود و مراد من است؛ و در اینجاست که می‌گویم:

شهادت سرآغاز پایندگی است

نترسم ز مرگی که خود زندگی است

خدا را شکر می‌کنم که سال‌های عمرم را تا فرا رسیدن یوم‌الله قرار داد. اکنون یوم‌الله دیگری است که پیرو یوم‌الله حسین (ع) می‌باشد؛ همان یوم‌اللهی که هزار و سیصد و اندی سال پیش، حسین در میدان شهادت، ندای «هل من ناصراً ینصرنی» را سر داد.‌

ای کاش ما پیروانت در فضای گرم و خونین ایران زمین، دست مردانگی مشت کرده و به ندای غریبی و تنهائیت لبیک می‌گوییم. حسین جان، لبیک!‌ ای اسلام، لبیک!‌ای زاده حسین، لبیک!‌ ای پیشتاز و‌ای رهبر، لبیک!

این روش یک عاشق حقیقی است و باید اینگونه باشیم که روش حسینی را پیشه کرده‌ایم و پرچم حسین را یاور گشته‌ایم و غیر از این، یزیدی هستیم. امید است مسیر مرا تمام اقوام و دوستان طلب نمایند و پشتیبان انقلاب و رهبر و هر کس که در خط اوست، باشند.

 پدر و مادر و اقوام من بر من نگریند، زیرا گریه بر شهدا و شیرمردان خوب نیست. بر مزار من تفکر کنید، زیرا تفکر عالی‌ترین راه به مقصد است.

در آخر وصیت، این سفارش‌های خصوصی مرا انجام دهید و مدفن مرا در کنار سایر شهدا قرار دهید. در صورت شهادت، مبلغ ۲۵۰۰ ریال پول‌های تحویلی را به حساب ستاد جنگ‌های نامنظم واریز کنید.

امضاء: داود بی خویش

۱۳۶۰/۰۵/۱۳

سنگ قبر من
 «شهید اسلام وقرآن»