از احساس مسئولیت تا شهادت در سیره شهید «شمسی‌نژاد»
به گزارش نوید شاهد سمنان، شهید سیدمجتبی شمسی‌نژاد فرزند سیدعباس، دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۳۷ در روستای خورزان از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. در کنار پدر بذر همت می‌کاشت و محصول شیرین غیرت برمی‌داشت. درس جهاد پدر، او را برای اولین‌بار راهی جهاد کرد تا تجربه اولین حضورش در جبهه قرین مبارزه پشت خاکریز باشد.
باید مأموریت‌مان را انجام دهیم حتی اگر به شهادت برسیم!
هم‌رزم شهید نقل می‌کند: «همه سیدمجتبی را به صداقت و ایمانش می‌شناختیم. جوان صبوری که کمتر کسی او را بی‌وضو دیده بود. خیلی وقت‌ها از او شنیده بودیم که ما باید فدای ولایت و اسلام شویم. طلب شهادت فقط لقلقه زبان او نبود. یک روز که به اتفاق تعدادی از همرزمان برای شناسایی و ساخت پل بر روی جاده‌ای که به خط مقدم منتهی می‌شد عازم بودیم، دشمن آتش سنگینی روی جاده می‌ریخت؛ به گونه‌ای که امکان پیشروی نبود. از راننده خواستیم برگردد اما سیدمجتبی به تصمیم ما اعتراض کرد و گفت: «مگر چه اتفاقی افتاده که قصد بازگشت دارید؟ باید مأموریت‌مان را انجام دهیم. حتی اگر منجر به شهادت ما شود!»
سیدمجتبی در آخرین اعزام، آرزوی دیدن بزرگسالی فرزندش را در کوله‌بار مردانگی‌هایش بست و عازم آزمون بدر شد تا در شرق دجله که با زلف فرات گره خورده است به جریان جوشان عاشورا بپیوندد. مجتبی هفتاد و یک روز در جبهه بود و سرانجام بیست و چهارم اسفندماه ۱۳۶۳ در شرق رود دجله عراق بر اثر اصابت ترکش، به شهادت رسید.
پیشانی بند یا زهرا (س) گنج گمنامی را بیش از ده سال در دست خوش‌نامی‌اش گذاشت تا سرانجام بچه‌های گردان‌های تفحص در مردادماه ۱۳۷۴ آخرین لبخندهای او به شهادت را در شرق دجله یافتند و سنگینی داغ و سبکی تابوتش را برای تشییع در زادگاهش به گلزار شهدای خورزان دامغان رساندند.
منبع: کتاب فرهنگ‌نامه شهدای استان سمنان-شهرستان دامغان/ نشر فاتحان-قائمی
