کرامات شهدا - به احترام مادر

  نوید شاهد: وقتی ما را به مصلّای سبزوار برای دیدن جسد برادر شهیدم سید مهدی بردند من نزدیکترین فرد به مادرم بودم. دست مادرم را گرفتم و او را به کنار تابوت برادرم بردم تا از نزدیک فرزندش را ببیند. تا درِ تابوت را باز کردند و چشمان مادرم به جسد فرزندش که با چشمهای بسته در تابوت آرمیده بود، افتاد به او گفت: «سید علی تا وقتی زنده بودی و با من در خانه بودی تا من نمی نشستم به احترام من نمی نشستی و هیچوقت ندیدم جلوی من پایت را دراز بکنی، چطور شده که حالا من ایستاده ام ولی تو در برابر من دراز کشیده ای و با من حرف نمی زنی. من دیگر نمی خواهم زنده باشم.» من که با چشمانی گریان به جسد و چهرۀ برادرم خیره شده بودم ناگهان دیدم چشمانش را به روی مادرم باز کرد. من یک بار دیگر هم قبل از این صحنه جسد او را در سردخانه دیده بودم که چشمانش کاملاً بهم بسته بود. از دین این صحنه خیلی تعجب کردم. چشمان برادرم پس از آن همانطور باز ماند. زنی دائی ام که صدیقه اسیری نام دارد وقتی این حالت را از برادرم دید به زنهایی که گریه می کردند گفت: گریه نکنید، شما را به خدا ببینید سید علی زنده است و نمرده است.