واجب یا مستحب؛ روایت آزاده محمد ابراهیمی نسب

 

اسرا، روزگار ظلمانی دوران اسارت را تنها با یاد خدا سپری کردند و حضور آرام‌بخش او را زیر شکنجه بعثیان لمس کردند.  خیلی از آزادگان معتقدند که نماز در بازداشتگاه های مخوف بعثی های عراق تنها ستون رو به آسمانی بود که اسرای نجیب و مؤمن به آن تکیه می کردند. گزیده ای از خاطرات دوران اسارت از زبان آزادگان با موضوع «نماز در اسارت» برگرفته از کتابی با همین نام را در قالب روایت های مختلف در نوید شاهد بخوانید:

عراقیها تصمیم گرفتند که ما را به زیارت حرم حضرت علی (ع) و امام حسین (ع) ببرند، اما وقتی نوبت به اردوگاه ما رسید، کسی  حاضر نشد در زیر  پرچم صدام به زیارت برود. ما می گفتیم اگر ما را به زیارت  می برید، چرا در شب عاشورا( دو ماه پیش) با ما  این طور رفتار کردید؟  و عراقیها جواب می دادند که  آن  روز دستور داشتیم شما را بزنیم  و امروز هم دستور رسیده که به هر نحو ممکن شما را به  زیارت ببریم. اما کسی به حرف بعثیها گوش نداد و همه متحد القول  شدیم که زیر پرچم  صدام به زیارت نرویم.
عراقیها قبل از ما، یک گروه از اسرای داخل  اردوگاه را به زیارت برده بودند و به آنها اجازه نداده بودند که نماز صبح را بخوانند. یعنی  یک  ساعت قبل از نماز صبح،  آنها را سوار ماشین کرده بودند. این مسئله خیلی برای ما سخت بود و با اینکه یک عمر انتظار زیارت قبر ابا عبدالله الحسین (ع) را داشتیم، اما نتوانستیم  به خاطر یک امر مستحب (زیارت)، یک امر واجب را (نماز) کنار بگذاریم  و ناچار از این فرصت چشم پوشی کردیم .
به دنبال آن، خواسته هایمان رانیز، در دو مورد مطرح ساختیم: 1- اگر می خواهید ما را به زیارت امام حسین (ع) ببرید، اجازه بدهید، صبحها زیارت آن حضرت را همگی با هم زمزمه کنیم.
2- اگر می خواهید ما را به زیارت امام علی (ع) ببرید، بیایید به جای بعضی خرجهای بیهوده کتاب آن حضرت، یعنی نهج البلاغه را در اختیار ما قرار دهید.
ضمنا به آنها اعلام نمودیم که شما می خواهید از ما به عنوان حربه ای علیه السلام و انقلاب استفاده کنید و با فیلمبرداری و تبلیغ  در این زمینه، خود را خوب جلوه بدهید. به همین دلیل، اگر به قیمت جانمان هم تمام شود، به زیارت نخواهیم رفت.
با اینکه همه اسرا مشتاق زیارت حرم ائمه اطهار (ع) بودند. ولی چون یقین داشتند که نماز صبح از دستشان می رود، حاضر به قبول این مسئله نشدند.
به خاطر سرپیچی از دستور صدام، یعنی حاضر نشدن برای رفتن به  زیارت، نگهبانان بعثی بیش از یک ماه، اسرا را مورد ضرب و شتم قرار دادند. آنها همچنین  دویست نفر از دوستان ما را عریان نموده و پس از کتک کاری  و شکنجه، به اردوگاهی دیگر منتقل کردند و ما تا مدتی از آنها بی خبر بودیم.

منبع: کتاب نماز در اسارت (خاطرات آزادگان ایرانی درباره نماز از اردوگاههای عراق)، اکرم ارجح و فریده هادیان