حماسه های ناگفته؛ پايداري اسرا (17)
نوید شاهد:
خاطره اي كه براي بنده بسيار شيرين و فراموش ناشدني است،عرض مي كنم:
دشمن، در روزهاي پاياني اسارت، يكي از برادران اسيرمان،كه از اهالي تهران و جوان و متعهد و شايسته اي بود را در اردوگاه 18 تكريت به شهادت رسانده بود. (1) ما را به همان اردوگاه بردند. همهْ براردان اسير ما در آن اردوگاه به پشتيباني از رهبر معظم انقلاب در مقابل عراقيها شعار مي دادند و از آن برادر شهيد به عظمت ياد مي كردند و فرياد مي زدند." راهت ادامه دارد و با مشتهاي گره كرده پايداري خودشان را اعلام مي كردند.
تعداد زيادي از مأموران عراقي در پشت سيم خاردار به زانو نشسته ، آماده بودند تا شليك كنند.
بنده با چشم ديدم و با گوش شنيدم كه افسران بعثي پشت سر سربازهايي كه به زانو نشسته بودند، راه مي رفتند و گفتند:" دست به روي ماشه نبريد!حق هيچ گونه تيراندازي نداريد؛زيرا اينها از كشته شدن در راه هدفشان استقبال مي كنند و كشته شدن را افتخار مي دانند".
