وصیت نامه عمار فاطمیون: «به راهی که رفتم یقین داشتم»

نوید شاهد به مناسبت سالروز شهادت شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاد متن وصیت نامه این شهید والامقام را منتشر کرد:

بسم الله الرحمن الرحیم

خدایا! بر محمد و آل محمد درود فرست. سپاس خدایی ر ا که بر سر ما منت نهاد و از میان این همه مخلوق ما را انسان خلق کرد.

شکر خدایی را که از میان این همه انسان، ما را در خاکی مقدس به نام ایران قرار داد.

و شکر خدایی را که به بنده پدر و مادر و همسر صالح عطا کرد. و شکر بی پایان خدایی را که محبت شهدا و امام شهدا را در دلم انداخت و به بنده توفیق داد تا در بسیج خادم باشم. خدایا! از تو بی اندازه ممنونم که در دل ما محبت سیدعلی خامنه ای را انداختی تا (از ایشان) بیاموزیم درس ایستادگی را. درس این که یزیدهای دوران را بشناسیم و جلوی آنها سرخم نکنیم.

در ابتدای وصیت نامه خوش از تمام دوستان و آشنایان تقاضا دارم به فرامین مقام معظم رهبری گوش دهند تا گمراه نشوند. زیرا ایشان بهترین دوست شناس و دشمن شناس است. از پدر و خانواده عزیزم تقاضا دارم برای بنده بی تابی و ناراحتی بیش از حد نکنند و اشک ها و گریه های خود را نثار اباعبدالله و فرزندان آن بزرگوار کنند.

پدر و مادر و همسرم و دخترم! از شما تقاضا می کنم بنده را ببخشید و از خدا بخواهید بنده را ببخشد. چقدر در حق پدر و مادر کوتاهی کردم. چقدر شما را به دردسر انداختم. فقط خدا شاهد تلاش شما بود که در زمان جنگ هم برای درس خواندن من چقدر سختی کشیدید. فقط خدا می داند که چقدر شما را نگران کرده ام، اذیت کرده ام و شما تحمل کردید زیرا تلاش می کردید تا فرزندتان عاقبت به خیر شود.

از شما ممنونم که همیشه انتخاب را به عهده خودم گذاشتید. حتی وقتی در نوجوانی می خواستم به نجف برای تحصیل بروم مخالفت نکرده و از این که همیشه به نظر من احترام گذاشتید ممنونم. حالا هم از شما خواهشم می کنم یک بار دیگر و برای آخرین بار به نظرم احترام بگذارید و از هیچ کس و از هیچ نهادی دلخور نباشید.

مبارزه با دشمنان آرزوی بنده بود و فقط خدا می داند برای این آرزو چقدر ضجه زدم و التماس کردم. ممکن است بعضی ها به شما طعنه بزنند اما اهمین ندهید بنده به راهی که رفتم یقین داشتم.

از همسر عزیزم می خواهم که بنده را ببخشد زیرا که همسر خوبی برای او نبودم. به همسر عزیزم می گویم می دانم که بعد از بنده دخترم یتیم می شود و شما اذیت می شوید اما یادت باشد که رسول خدا فرموده «هر کس که یتیم شود خدا سرپرست اوست». ایمان داشته باش که خدا همیشه با توست. آرزو دارم که دخترم فاطمه، فاطمی تربیت شود یعنی مدافع سرخت ولایت. از دوستان، آشنایان، فامیل و هر کسی که حقی گردن ما دارد تقاضا می کنم بنده حقیر را ببخشند زیرا می دانم که اخلاق و رفتار من آن قدر خوب نبود که توفیق شهادت داشته باشم و آن چه که نصیب ما شد لطف و کرم و هدیه خدا بوده.

مردم عزیز ایران! یادمان باشد که به خاطر وجب به وجب این سرزمین و دین اسلام چقدر خون دادیم، چقدر بچه هایمان یتیم شدند، زن ها بیوه، مادرها مجنون و پدرها گریان شدند. همه این ها فقط و فقط برای خدا بود. در این ماه مبارک رمضان دل ما شکست، دل امام زمان بیشتر و بیشتر که در مملکت شهدا حرمت ماه خدا توسط بعضی ها نگه داشته نشد. برادران و خواهران من! ماهواره و فرهنگ کثیف غرب مقصدی به جز آتش دوزخ ندارد. از ما گفتن... ما که رفتیم...

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه کند

بی بی زینب! آن زمانی که شما در شام غریب بودید گذشت. دیگر به احدی اجازه نمی دهیم به شما و به سلاله حسین (ع) بی احترامی کند. دیگر دوران مظلومیت شیعه تمام شده. بی بی جان انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم. بی بی عزیزم! مرا قاسم خطاب کن. مرا قاسم خطاب کن و روی خون ناقابل من هم حساب کن.

و من الله التوفیق

مصطفی صدرزاده

منبع: مدافعان حرم/ قراربی قرار شهید مصطفی صدرزاده/ فاطمه سادات افقه /1396