نماز؛ مسکن وزوایی

نوید شاهد: شب کشیک بودم. ساعت دو یا سه بعد نیمه شب بود. رفتم به اتاق های بخش سر بزنم. تو یکی از اتاق ها دیدم یکی از همین مجروح های جنگی که اوضاعش هم خیلی خراب بود؛ خراب که چه عرض کنم، درب و داغون بود، اصلاً چه جوری بگم؟ فکش خرد و خمیر، زیر گلویش مثل یک گودال سوراخ شده بود، دستش به یک پوست بند بود. همه جای بدنش پاره پاره بود. بچه ها می گفتن توی بازی دراز مجروح شده بود، اسمش محسن وزوایی ظاهراً فرمانده حمله بازی دراز بود.


رفتم جلو تا کمی پشتش را بلند کنم که راحت تر باشد. همین که صورتش را دیدم، دلم آتش گرفت. تمام باندهای صورتش از اشک خیس شده بود. بالای سرش نشستم تا نمازش تمام شد.
گفتم: اگر درد دارید برایتان مسکن بیاورم.
با همان فک بسته شده به زحمت گفت: نه خواهرم، من هرچه بیش تر درد بکشم، بیش تر لذت می برم. تازه درد من مسکنش همین نماز است.

به نقل از ققنوس فاتح ، روایتی از زندگی سردار شهید محسن وزوایی