جنگ تن به تن غواصان با نیروهای ویژه عراقی
نوید شاهد: «داخل جزیره ام الرصاص که شدیم، دشمن آمادگی کامل برای درگیری با ما داشت. افراد قوی هیکل دشمن دنبال ما می کردند. حتی جایی رسیدیم که دیدم یکی از آنها روی غواصی افتاده بود و می خواست چشم هایش را ... »
مأموریت لشکر ما در عملیات کربلای 4 این بود که حوالی ساعت 4 صبح پس از گذشتن از خط لشکر 4 « ثارالله»، با دشمن درگیر شده و رزمندگان گردان «زُهیر» به فرماندهی شهید «داود حیدری» وارد شهر ابوالخصیب شوند. برای این منظور هم روی کلاه آهنی گونی سبز رنگ کشیده بودند که همدیگر را در درگیری تن به تن بشناسند. زمین منطقه مأموریت ما نخلستان های اطراف شهر »ابوالخصیب «بود و پتروشیمی بصره و نهر »ابوفلوس« روبروی ما قرار داشت. عملیات کربلای 4 به جهت توجیه نیروها تا رده دسته و حتی تیم های عملیاتی عملیات کربلای 4 به جهت توجیه نیروها تا رده دسته و حتی تیم های عملیاتی بی نظیر بود. ما بچه های تخریبچی تک تکمان کاملا به وظیفه خود توجیه بودیم و منطقه درگیری با دشمن را به خوبی می شناختیم بی نظیر بود. ما بچه های تخریبچی تک تکمان کاملا به وظیفه خود توجیه بودیم و منطقه درگیری با دشمن را به خوبی می شناختیم. فرماندهان برای توجیه نیروهایشان به جای پهن کردن کالک عملیات، نقشه هوایی را نشان می دادند.
درست یادم هست که وقت مأمور شدن به گردان های عملیاتی، فرمانده ما شهید زینال حسینی )فرمانده گردان تخریب لشکر 10 سیدالشهدا)ع( دست روی یک نقطه عکس هوایی گذاشت و گفت: برادرها اینجا یک سه راهی در شهر ابوالخصیب است. این نقطه هم یک منبع آب است و فردا صبح اینجا جمع بشوید و برای ادامه عملیات آماده باشید.
حتی برای عبور آسان بچه های گردان ها از داخل آبراه های نخلستان های اطراف شهر ابوالخصیب، هرکدام از تیم های تخریب چی مأمور به گردان ها، نوارهای انفجاری» پودرآذر « نوعی مواد منفجره ترکیبی با خود برده بودند که بایستی به دور نخل ها می بستند و با انفجار آن پلی روی آبراهه ها ایجاد می شد.
به جهت تدبیر عملیات، عملیات کربلای 4 حرف نداشت. آنچه باید فرماندهان و طراحان عملیات به آن توجه می کردند انجام شد. این طرف جبهه هم توسل ها، ناله ها و عبادت های شبانه و ایام فاطمیه همه مقدمات روحی را در کنار رزمی فراهم کرده بود تا کمر دشمن شکسته شود. اما مقابل ما هم دشمن با همه توان خودش و اربابانش آماده بود.
گردان ما منتظر دستور حرکت بود که صدای انفجار بمب های دشمن که در اطراف مسجد جامع خرمشهر به زمین خورد همه را به وحشت انداخت. بچه ها بی اختیار از ساختمان بیرون ریختند. هرچه فرماندهان فریاد می زدند که بروید داخل ساختمان ها کسی گوشش بدهکار نبود. منورهای خوشه ای دشمن نیمه شب خرمشهر را مثل روز روشن کرده بود و فرماندهان نگران عکسبرداری هوایی هواپیماهای دشمن و لو رفتن محل استقرار نیروها بودند. گردان » علی اصغر)ع( » داخل مسجد جامع خرمشهر و گردان حضرت قاسم)ع( داخل هلال احمر و سایر گردان ها هم در اطراف مسجد جامع بودند.همه منتظر دستور حرکت به خط مقدم بودند اما دستور رسید که گردان ها تا هوا روشن نشده از خرمشهر بیرون و به طرف اهواز بروند. ما هم بچه های تخریب را جمع کردیم و آمدیم زیر پل هفتی هشتی که محل استقرار واحدهای عملیاتی لشکر 10 سیدالشهداء)ع( در جاده اهواز خرمشهر بود.
نزدیک های ظهر روز عملیات کربلای یعنی سوم دی ماه 1364 بود که با ماشین سمت گمرک خرمشهر رفتیم. هنوز به پمپ بنزین ورودی خرمشهر نرسیده بودیم که بمباران هواپیماها شروع شد. هواپیماها اسکلت آهنی مقابل پمپ بنزین را با بمب زدند. هواپیمای دیگری بمبش را رها کرد و مسیر ورودی به شهر را تا مسیر طولانی مورد هدف بمب های خوشه ای قرار داد. خیلی وحشتناک بود. آسمان از هواپیما پر بود. از مسیر شلمچه به سمت خط رفتیم. مسجدی سمت چپ جاده نرسیده به »پل نو «به معراج شهدا تبدیل شده بود.داخل مسجد از چیدن پیکرهای شهدای غواص که لباس مخصوص به تن داشتند سیاهی می زد.
همه آن ها در میان سرو صدای ناشی از بمباران آرام خوابیده بودند. بیشتر شهدا ازسر و سینه هدف گلوله قرار گرفته بودند و مدام هم به جمعیت شهدا در مسجد اضافه می شد.
با بچه ها رفتیم به سمت» قصر شیخ خزعل «که روبروی گمرک کنار نهر عرایض بود. آتش پرحجم دشمن همه را زمینگیر کرده بود. همه کلافه بودند و فرماندهان اصرار داشتند که نیرویی درون منطقه نماند تا به تلفات اضافه نشود. منتظر بودیم بمباران هواپیماها تمام بشود و به عقب برگردیم که شنیدم نوجوان غواصی داشت برای بقیه تعریف می کرد: داخل جزیره ام الرصاص که شدیم متوجه شدیم دشمن آمادگی کامل برای درگیری با ما را دارد. افراد قوی هیکل دشمن ما را دنبال می کردند. حتی به جایی رسیدیم که دیدم یکی از آنها رو غواصی افتاده و می خواهد چشم های غواص را از حدقه دربیارود که من با گلولهاو را هدف گرفتم. روایت این غواص از نیروهای دشمن داخل جزیره ام الرصاص برای من قابل لمس بود چون سال گذشته که ما هم به جزیره ام الرصاص حمله کردیم. موقع درگیری درون کانال این آدم های قوی هیکل را دیده بودم که وقتی به سمت ما می آمدند، هیکل هایشان تمام عرض کانال را پُر می کرد.
بعد از عملیات کرب الی 4 چندین بار دیگر هم ما برای بازدید از خط مقابل ام الرصاص رفتیم. یکبار حکایتی شنیدیم که رزمنده ای تعریف کرد که غواص مجروحی را که با «لایف ژاکت »)جلیقه نجات( از آب گذشته بود در ساحل خرمشهر از آب گرفتیم و او گفت که سرباز عراقی به من کمک کرد و مرا لب آب آورد و داخل آب رها کرد و گفت:ما را مجبور کردند مقابل شما بایستیم.
به فاصله تقربیا 15 روزه تا عملیات کربلای 5 هر روز خبری از شهدا و غواصان کربلای 4به ما می رسید و بعضا در ساحل خودی نزدیک »بواریَن «و» خیِن « بعضی ها منتظر بودند که بچه هایی که به عمق جزیره و اطراف پتروشیمی بصره رفته بودند برگردند.اما این انتظار به سر نرسید و خیلی از این رزمندگان منتظر در عملیات کربلای 5 به خیل شهدا پیوستند.
30 سال بعد پیکرهای غواصانی که منتظرشان بودیم کاوش شدند و آمدند.
درست در همان منطقه که بر اساس طرح عملیاتی کربلای 4 قرار بود ما در آن جا حضور داشته باشیم.
جعفر طهماسبی از پیشکسوتان تخریب چی لشکر 10 سیدالشهدا (ع)
شاهد جوان/شماره 137
