ما عزادار دل خون جوادیم
نوید شاهد: حضرت «محمد بن علی بن موسی» ملقب به جوادالائمه، ابن‌الرضا و امام محمدِ تقی علیه‌السلام؛ امام نهم شیعیان اثناعشری است. کنیه ایشان ابوجعفر ثانی است. ملقب شدن آن حضرت به جواد را به دلیل کثرت «بخشش» و «احسان» ایشان دانسته‌اند. هم‌زمان با شهادت حضرت امام جواد علیه‌السلام، سروده‌ای از «محمد جواد شیرازی» را درباره ایشان منتشر کرده‌ایم. در این سروده می‌خوانیم:
مرغ بی‌بال و پر غمکده بغدادیم
روضه و غصه و دردیم، غم و فریادیم
*****
قطره اشکیم که با آه رضا افتادیم
سال ها با جگر پاره چنین سر دادیم:
*****
ما عزادار دل خون جوادیم همه
با دل خون شده مجنون جوادیم همه
*****
عرش را غربت او یکسره غمناک کند
رخت مشکی به تن پهنه افلاک کند
*****
گریه بر روضه او صاحب لولاک کند
خواهری نیست که خون از لب او پاک کند
*****
این که پیچیده به خود تشنه و دور از وطن است
خاک عالم به سرم گل پسر بوالحسن است
*****
مثل یک شمع کف حجره چکیدن سخت است
وسط خانه خود زهر چشیدن سخت است
*****
از سوی همسر خود طعنه شنیدن سخت است
پر خود را به روی خاک کشیدن سخت است
*****
نیست یک مرد، کمی یاری مظلوم دهد
قطره‌ای آب به این تشنه مغموم دهد
*****
بی‌وفا خواست که آقای مرا پیر کند
غصه را در دل محزون شده تکثیر کند
*****
پسر فاطمه را کوچک و تحقیر کند
خواست او را وسط حجره زمین‌گیر کند
*****
بی‌حیا بر جگر سوخته‌اش می‌خندید
با کنیزان جلوی حجره او می‌رقصید
*****
پسر شاه خراسان جگرش می‌سوزد
از غم زهر جفا چشم ترش می‌سوزد
*****
دست‌وپا می‌زند و بال و پرش می‌سوزد
وسط حجره، تن شعله ورش می‌سوزد
*****
باورم نیست که این‌ها به کمک برخیزند
آب را پیش نگاهش به زمین می‌ریزند
*****
گاهی از شرم کمی رحم و مدارا خوب است
نگذارید تنش را به تماشا خوب است
*****
نکشیدش به سوی بام، همین‌جا خوب است
چه کسی گفته قد و قامت رعنا خوب است؟!
*****
حمل او روی سر چند نفر، دردسر است
تیزی پله و تنگی گذر، دردسر است
*****
خوبی بام به این است مصیبت نکشد
بدنش زیر سم اسب مشقت نکشد
*****
نیزه و سنگ به پیشانی حضرت نکشد
آخر روضه او کار به غارت نکشد
*****
تشنه جان داده ولی در بدنش سر دارد
صحن این بام چه خوب است، کبوتر دارد
*****
شاه عالم به زمین خورده و بی‌حال شده
پیکرش در ته گودال لگدمال شده
*****
بر سر پیرهنش صحبت و جنجال شده
شمر با خنجر خود وارد گودال شده
*****
داشت با خنجر خود ضربه به آقا می‌زد
ناگهان صوت فراگیر بُنَیَّ آمد
