سمت بهار
پرنده شکل گرفت و پرید سمت بهار
پرید سمت فلش هاي رو به زیتون زار
پرید در کلماتی که آفریده شدند
پرنده اي که خودش را پرنده دید این بار!
ولی کدام بهار و پرنده و پرواز؟
کدام وسعت آبی، کدام گشت و گذار؟
ولی پرنده در اینجا پرنده نیست که او
به هیئت شبح کودکی است توي غبار
و کودکی که در این شعر آفریده شده
تویی، غریبه اي از لفظ زندگی بیزار
تویی که گمشده اي در خرابه هاي خودت
تویی که گم شده اي خشت خشت در آوار
کجاي نقشه به دنبال خویش می گردي
کجاي غربت دنیا، کجاي خاك دیار؟
چه بوده نقش تو در بازي سیاست، یا -
کجاست سهم تو جز مرگ و چند سنگ مزار؟
چقدر کودکی ات را سیاه بنویسد
چقدر بغض کند، متن روزنامه نگار؟
شنیدن تو غم انگیز و دیدنت سخت است
چقدر رد تو تکراري است در اخبار
هنوز کودکی و تشنه مثل زیتون ها
خودت براي خودت ابر باش و گریه ببار!
عباس رضایی ، موسیان
منبع: کتاب زخم سیب (مجموعه اشعار برگزیده پانزدهمین کنگره سراسری شعر دفاع مقدس)، حسین اسرافیلی، نشر صریر
