قسمت دوم خاطرات شهید «موسی شرفیه»
شهدا با اعمالشان لایق شهادت شدند
برادر شهید «مصطفی شرفیه» نقل میکند: «تازه فهمیدم که شهدا با اعمالشان، خودشان را لایق شهادت کردند. ماه رمضان بود، هوا گرم نبود، داغ بود. فصل درو بود. از صحرا برای نماز جماعت مستقیم میرفت مسجد و بعد برای افطار به منزل میآمد.»
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید موسی شرفیه» پنجم خرداد ۱۳۴۳ در روستای اسدآباد از توابع شهرستان سرخه دیده به جهان گشود. پدرش عباس، کشاورز بود و مادرش کبرا نام داشت. تا پایان دوره راهنمایی درس خواند. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. شانزدهم مرداد ۱۳۶۲ در مهران توسط نیروهای بعثی بر اثر اصابت گلوله تانک به شکم، شهید شد. مزار وی در گلزار شهدای روستای لاسجرد زادگاهش واقع است. او را محسن نیز مینامیدند.
کسی شهید میشه که...
به جوانها میگفت: «نباید جبهه رو خالی بذاریم و از شهید شدن بترسیم. مطمئن باشید کسی شهید میشه که راه راست رو پیدا کرده است.»
(به نقل از برادر شهید، مصطفی شرفیه)
بیشتر بخوانید: اهمیت نماز جماعت از دیدگاه شهید «شرفیه»
چرا محسن را کشتین؟!
همه مردم پیکرش را با چشمهای گریان مشایعت میکردند به جز او که تشییعکنندگان را با سنگ میزد، بلکه از کارشان منصرف شوند. شاید اختلال حواس داشت، اما این اختلال در حدی نبود که فراموش کرده باشد کمکهای بیدریغ او را.
علاوه بر اختلال حواس، راه هم نمیتوانست برود. مردم او را عقبمانده میدانستند. پدر و مادر پیری داشت. گاه مادر و گاه پدر او را به دوش میبستند و میبردند صحرا علفچینی. هنگام برگشت او همیشه منتظر شنیدن صدای موتور محسن بود تا او را سوار کند و قامقامکنان به درِ خانه برساند. پسرک در بین راه از نوازشها و بوسههای مهربان محسن(موسی) بینصیب نبود. شاید همین چیزها باعث شده بود که گریهکنان یک نفس بگوید: «چرا محسن رو کشتین؟ چرا محسن رو کشتین...؟»
(خواهر شهید به نقل از همسایگان)
امام را نباید تنها گذاشت
من، محسن، مصطفی و ماشاءالله، چهار تا برادر با هم جبهه بودیم. سفارش میکرد: «اگه جبهه رو خالی بذاریم، یعنی امام رو تنها گذاشتیم.»
میگفت: «هشت تا برادریم، حتی اگه هر چهارتامون شهید بشیم، فدای سر امام. فقط امام رو نمیشه تنها گذاشت.»
(به نقل از برادر شهید)
شهدا با اعمالشان، خودشان را لایق شهادت کردند
حالا بعد از چندین سال که از شهادت او و عمر ما میگذرد، تازه فهمیدم که شهدا با اعمالشان، خودشان را لایق شهادت کردند. ماه رمضان بود، هوا گرم نبود، داغ بود. فصل درو بود. از صحرا برای نماز جماعت مستقیم میرفت مسجد و بعد برای افطار به منزل میآمد. هر روز صبح با مادرم بگو مگو داشت و اجازه نمیداد او به صحرا برود. میگفت: «حرفی نیست، هروقت ما نبودیم شما برو!»
(به نقل از برادر شهید، مصطفی شرفیه)
انتهای متن/
