شعر دفاع مقدس

زنان عاشورایی؛ زیباترین کلام رسا در مدار عشق (بند هشتم)

صحرای داغ بود و تن ماهپاره ها، خون می چکید از شب بهت ستاره ها

چو آه از سینه یاران گذشتید/ ز غمها بارمان بر دل نهادید

ای دل، ای دل، از چه بی دردی هنوز، شعله ها می بینی و سردی هنوز

زینب درست مثل پدر حرف می زند میراث مادر است دل داغ پرورش!

بغض هزار ابر سترون به شانه اش اشک هزار رود روان را به دوش داشت

اندیشه ی کار و با خود کرد، خونست و خطر زهر کناریست

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت، پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

زینب به روی نیزه سری دید نوحه خوان در شام کوفیان قمری دید نوحه خوان

خون می چکید از سر و رویش خدای من زینب به زخم های مکرر نگاه کرد

داغی که از مدینه به محراب کوفه رفت از دست های بسته حیدر شرو عشد

مادر شدی که صبر بیاید به کار عشق، تا از تو روشن است مسیر سپید ماه

حال ما را کسی نمی داند جز همان کس که مثل ما جان داد

در ستیز است این عدو چون بولهب، با محمد (ص)، با مسلمان، ای عجب

آنکه یاری کرد، موسی را، به نیل ، وآنکه خصمی کرد، با اصحاب فیل

بعدها مثل مادرت حتی دختری مادر پدر باشی /ازدواجت به شرط این باشد که از برادر دمی جدا نشوی

از لحظه ای که دور شدی، دورتر به من/ باد آمده تو را برساند خبر به من

شب را کنار زد... و سحر آفریده شد، چشمی زدی به ما نظر آفریده شد

با بغض به من خیره شدی می فهمم، آن خنده ترد آخرت هم اینجاست دل، نامه کربلایی ات را آورد، سوغاتی خوب سفرت هم اینجاست

هوای دهکده این روزها غم انگیز است، بهار آمده اما دوباره پاییز است

مادر برای من پیراهنی خرید، رویش نوشته بود «یا اصغر شهید»