خاطرات جانبازان

جانباز ۷۰ درصد «ابراهیم سیگارودی»، فقط ۴ ماه و ۲۱ روز در خط مقدم حضور داشت، اما همین مدت کافی بود تا زندگی‌اش برای همیشه تغییر کند. مجروحیت شدید در آبادان، منجر به قطع پای چپ از بالای زانو و آسیب‌های ماندگار در دست راست و فکش شد. اکنون پس از سال‌ها، با وجود درد‌ها و سختی‌ها، با قامتی استوار می‌گوید: «اگر هر انسانی به خاطر وطن، جبهه رفته باشد، پشیمان نمی‌شود.»

«دانه کردن انار برای رزمنده‌های خسته»، «ساختن کرسی از جعبه مهمات» و «اجرای نمایش در اسارت»؛ این‌ها بخشی از خاطرات یلدای رزمندگان در سال‌های دفاع مقدس است. راویان این گزارش، از شب‌هایی می‌گویند که آیین کهن یلدا، در خط مقدم جبهه و حتی پشت میله‌های اسارت، با خلاقیت و ایمانی مثال‌زدنی زنده نگه داشته می‌شد.

جانباز ۷۰ درصد «داود مرادی»، کودکی را در دل طبیعت سخت روستا گذراند و جوانی را در سخت‌ترین جبهه‌های نبرد. این جانباز بزرگوار امروز، روایتگر استقامتی است که از مزرعه پدر آغاز شد و در سنگر‌های دفاع از میهن به اوج رسید.

مردی از تبار ایمان و غیرت، از دیار نائین، که از کودکی با کار و تلاش بزرگ شد، در جوانی لباس ارتش به تن کرد و سال‌ها در میمک، فکه و تنگه ابوقریب از خاک وطن دفاع کرد و اکنون با وجود سال‌ها تحمل جراحات شیمیایی، همچنان با روحیه‌ای مقاوم و نگاهی سرشار از ایمان، زندگی خود را ادامه می‌دهد.

صدای تیر دوشکا و کلاشینکوف بر بدن نوجوان هفده ساله‌ای نشست که جزیره مجنون را فتح کرده بود. همانجا در خون خود غلتید و چشم به چشمان سرباز عراقی دوخت که تفنگ را بر شقیقه‌اش گذاشته بود تا تیر خلاص را بزند. اما معجزه‌ای به نام «لا مسلم» شنیده شد و سرنوشت جانباز ۷۰ درصد «سید علی بهبودی» تغییر کرد.

جانباز ۷۰ درصد، «مرتضی سعدالدین» نقل می‌کند: «به‌عنوان پشتیبان در عملیات شرکت کردیم. در مسیر، شهدا و مجروحان بسیاری را می‌دیدیم که بسیاری از آن‌ها از دوستان ما بودند؛ مجروحی که دستش کاملاً قطع شده بود و خون می‌آمد، اما در همان حالت نماز می‌خواند.»

جانباز ۷۰ درصد «علی ملک‌محمدی»، آخرین روز‌های خدمت سربازی‌اش در منطقه مهاباد با انفجار مین دست‌ساز مجروح شد. وی در این حادثه چشم و دستش آسیب دید و بعد از مراحل درمان در ایران و خارج از کشور، اکنون سالم و امیدوار، خاطرات آن روز‌ها را بازگو می‌کند.

احترام مردم به جانبازان، نشان می‌دهد که فرهنگ ایثار و شهادت در تار و پود جامعه ایرانی ریشه‌ای عمیق دارد. از شما دعوت می‌کنیم همزمان با بزرگداشت هفته دفاع مقدس نظاره‌گر فیلم این روایت از زبان جانباز «نظرعلی نیازمندمشتاق» باشید.

بار‌ها مرگ را تجربه کرد؛ در باتلاق، در زیر آتش موشک‌های کرم‌ابریشم، در محاصره و ترس میان موجی‌ها و حتی در بیمارستانی که دشمن بمبارانش کرد. اما تقدیر این بود که جانباز 70 درصد «مرتضی شعبانی»، زنده بماند تا امروز داستان مقاومت و رنج خود را برایمان بازگو کند.

عملیات کربلای ۴ برای مرتضی شعبانی، جانباز ۷۰ درصد قزوینی، آغاز مرگ و تولدی دوباره بود. وی که از غواصان خط‌شکن این عملیات بود، در دل آب‌های خروشان اروند با بدنی زخمی و پایی قطع‌شده از مرگ گریخت، اما امروز با همان روحیه، روایتگر ایثار و ایمان است. این روایت، تنها خاطره‌ای از جنگ نیست؛ بخشی از تاریخ شفاهی ایران است که با خون و اراده نوشته شد.

جانباز «کرم‌رضا اعظمی» از مجروحیت در عملیات قصرشیرین تا پیام‌رسانی خون شهدا، تاکید می‌کند که امنیت و آزادی امروز ما، ارمغان فداکاری‌های شهداست و همه باید با تبعیت از رهبری، دین خود را به انقلاب ادا کنند.

حسن یزدانی، جانباز قطع نخاع دفاع مقدس، در واکنش به حمله اخیر اسرائیل به خاک ایران، در گفتگو با نوید شاهد اصفهان با ابراز تاسف از محدودیت‌های جسمی خود، آرزو کرد که ای کاش می‌توانست همراه مدافعان وطن در خط مقدم نبرد علیه رژیم صهیونیستی حضور داشته باشد.

غلامعباس محمدی بمبویانی جانباز ۲۵ درصد استان کرمان، در مصاحبه‌ای به شرح زندگی و خاطراتی از دوران دفاع مقدس خود پرداخته است و بیان می‌کند: جنگ ما فقط با "ایثار" و "از خودگذشتگی" اداره شد.

در قسمتی از کتاب «هوشنگ» که مجموعه خاطرات جانباز سرافراز عمران ثقفی است، می‌خوانید: «علی‌اکبر دوستم علاقه زیادی به شهید «بهشتی» داشت. همه کتاب‌ها و جزوه‌های او را می‌خواند و در روز شهادت شهید «بهشتی» به سختی روی پاهایش می‌ایستاد. علی‌اکبر گفت شهید «بهشتی» را خواب دیدم که لباس قرمز بر تن داشت و چند نفر او را دوره کرده بودند، ولی من جلو رفتم و از او سؤالی در مورد کتاب جهان از خداست، خدا از کجاست؟ که ما می‌دانستیم از نوشته‌های شهید «بهشتی» است پرسیدم و او هم به من جواب داد ...»

در روزگاری که سایه جنگ تحمیلی بر ایران سنگینی می‌کرد، مردانی از جنس ایثار و وفاداری، با دستانی پینه‌بسته و قلب‌هایی آکنده از ایمان، بی‌هیچ چشم‌داشتی پا به میدان گذاشتند. جانبازانی که هر زخمی بر بدنشان نشانه‌ای از پایمردی در راه آرمان‌های امام خمینی(ره) بود و شهادت را نه پایان، بلکه اوج وصال می‌دانستند. این روایت، تصویری روشن از عشق عمیق به ولایت و انقلاب است که همچنان چراغ راه نسل‌های آینده باقی مانده است.

صفرعلی چگینی، جانباز ۷۰ درصد اهل قزوین، از روزی می‌گوید که موج انفجار ایشان را به هوا پرتاب کرد، ترکش به بدنش نشست و جانش به مویی بند بود؛ اما کوهنوردی و آمادگی بدنی‌اش ناجی جانش شد. حالا بعد از سال‌ها، از آن لحظه‌ها، روایت می‌کند.

«آن روز در پادگان شوشتر انارهای زیادی فرستاده بودند؛ از پشت جبهه، ولی آماده‌سازی و پاک کردنش برای همه سخت بود ...» ادامه این خاطره را در پایگاه اطلاع‌رسانی نوید شاهد استان قزوین بخوانید.

«علیرضا برای سومین بار می‌خواست قرعه‌کشی شهادت را تکرار کند. اما بچه‌ها گفتند: "بابا رضا، بس کن! تو شهید نمی‌شوی، دیگر چرا مدام قرعه می‌کشی؟ ". اما علیرضا دوبار قرعه‌کشی را تکرار کرد، اما باز هم به اسم خودش شهادت درنیامد ...» آنچه می‌خوانید روایت جانباز «علیرضا دولت‌آبادی» از حال و هوای ماه رمضان و عشق به شهادت رزمنده‌ها در جبهه‌ها است که تقدیم حضورتان می‌شود.

«من شبانه که از زندان آزاد شدم، به منزل آقای خوئینی‌ها در جماران رفتم. البته ایشان به پاریس رفته بود و در نوفل‌لوشاتو در خدمت امام بود. صبح آقای ناطق نوری که متوجه آزادی من شده بود، با لباس شخصی به ملاقاتم آمد ...» ادامه این خاطره از «حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین حسین آقاعلیخانی» را در پایگاه اطلاع‌رسانی نوید شاهد استان قزوین بخوانید.

«با همان چادر و لباس خونی پیاده به طرف مخابرات که تا بیمارستان فاصله زیادی داشت راه می‌افتادم. برایم مهم نبود که کفش، مقنعه و لباس‌هایم خونی است یا نه! این شهر بانه خلوت، ترسناک و خالی از مردم بود آدم ناخواسته دچار ترس می‌شد. از آدمیزاد ظاهراً خبری نبود. مخصوصاً زن و بچه‌ها را نمی‌دیدی. گویی زن و بچه‌ای در آن زاده نشده بود. غیر از گربه‌های فربه و سگ‌هایی که در کوچه‌ها و محله‌ها پرسه می‌زدند، موجود زنده دیگری به چشم نمی‌خورد فقط صدای انفجار به گوش می‌رسید ...» آنچه می‌خوانید بخشی از ناگفته‌های جانباز «عزت قیصری» در پرستاری از مجروحان است که تقدیم حضورتان می‌شود.