جاودانگی در اخلاص: روایتی از منش پاک شهید

به گزارش نوید شاهد گلستان، شهید «موسی برزگری» در سی‌ام آذر ماه ۱۳۱۹، در روستای کرویق از توابع شهرستان تبریز به دنیا آمد. پدرش محمد (فوت ۱۳۲۸) و مادرش ملکه نسا (فوت ۱۳۳۶) نام داشت. تا پایان دوره پنجم در نهضت سوادآموزی درس خواند. کارمند شهرداری بود. سال ۱۳۳۹ ازدواج کرد و صاحب سه پسر و چهار دختر شد. شهید، فرزندی از آسمان بود؛ انسانی که بر زمین راه می‌رفت، اما دلش در آسمان‌ها می‌تپید. او در میان مردم، چنان ساده و بی‌ادعا می‌زیست که گاهی حضورش را کسی نمی‌فهمید، اما وقتی نبود، همه دل‌تنگ لبخند و نگاه آرامش می‌شدند. در چهره‌اش نوری از آرامش جاری بود؛ نوری که از ایمان نابش سرچشمه می‌گرفت. هر که با او هم‌نشین می‌شد، از صفا و صداقت گفتارش به آرامش می‌رسید.

 او نه بلند حرف می‌زد، نه خود را برتر می‌دید؛ زیرا باور داشت که بزرگی در فروتنی است و عزت واقعی در بندگی خدا. شهید دلش دریایی از مهربانی بود. به کودکان با لبخند نگاه می‌کرد، دست نیازمندان را بی‌منت می‌گرفت و همیشه تلاش می‌کرد لبخندی بر لب غم‌زدگان بنشاند. پدر و مادر را، چون گل‌های بهشتی گرامی می‌داشت و از نگاهش مهر و ادب می‌بارید. در سکوت شب، وقتی همه در خواب بودند، او با خدای خود سخن می‌گفت. اشک‌های عاشقانه‌اش را تنها سجاده‌اش می‌دید، و دلش میان زمزمه‌های دعا گرم رفتن بود. با اینکه می‌دانست راه شهادت دشوار است، اما دلش آرام بود؛ چون یقین داشت کسی که با نیت خالص گام برمی‌دارد، هرگز تنها نمی‌ماند. شهید به دنیا دلبسته نبود. لباس خاکی بر تن داشت، اما روحی به رنگ نور. آمد تا ثابت کند که اخلاص، ایمان و اخلاق نیک، انسان را جاودانه می‌کند. هرکس او را می‌شناخت، از مهربانی‌اش، از لبخندش، از رفتار ساده و صادقانه‌اش یاد می‌کند. زندگی‌اش کوتاه بود، اما اثر وجودش ماندگار؛ زیرا با اخلاق نیکش دل‌ها را تسخیر کرد و با خون پاکش راه را روشن ساخت.

سرانجام، در عملیات کربلای ۵ در منطقه شلمچه بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای امامزاده عبدالله شهرستان گرگان واقع است.
اکنون سال‌ها از پروازش گذشته، اما هنوز صدای دعای سحرگاهش در گوش جان می‌پیچد. مردم هرگاه نام او را می‌شنوند، دلی از مهر و چشمی از اشک دارند. او رفت، اما رفتارش درس ماندن شد؛ آموخت که انسان نه با گفتار، که با کردار نیک و دل پاک، به آسمان نزدیک می‌شود. شهید، آینه زیبای اخلاق الهی بود؛ و، چون آینه، خود را ندید تا دیگران در او خدا را ببینند.
انتهای پیام/