نیکوکار آسایشگاه که قربانی سوءتغذیه شد

به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ، در اردوگاه‌های تاریک عراق، شهیدانی غریب نه در میدان نبرد که در سکوتی تلخ و جانکاه قدم به ملکوت اعلا نهادند. تنهای نحیفشان که روزی سدّی در برابر دشمن بود در اسارت، تحملِ دردِ بیماری را کشید، از کمترین غذایی محروم، درغیرانسانی‌ترین شرایط تب می‌کردند و می‌سوختنند و در تنهایی با چشمانی منتظر به شهادت رسیدند.آری، آنان نیز رزمیدند، رزمی بی‌سلاح و در بند، تا نامشان در دفتر آسمانی «شهیدان غریب در اسارت» ثبت شود.

شهید«حسین باقی» در ۲۷ اسفند ۱۳۴۷، در شهرستان ری چشم به جهان گشود. پدرش جعفر، میوه فروش بود و مادرش حشمت نام داشت. تا چهارم ابتدایی درس خواند. دارای شغل آزاد بود و به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. ۲۱ تیرماه ۱۳۶۸ در عین‌ خوش توسط نیروهای عراقی بر اثر شکنجه در زندان شهید شد. مزار او در امام‌زاده عباس شهرستان ساوه واقع است. 

سام علی نصیری فیروز جانباز ۲۵ درصد و آزاده سرافراز سال‌های دفاع مقدس از هم‌بند شهیدش «حسین باقی» اینگونه روایت می‌کند:

۲۲ مرداد سال ۱۳۶۷ بود که در منطقه عملیاتی فکه، در حوالی زبیدات، اسیر شدم. ۲۵ ماه از سال‌های عمرم در اسارت گذشت و سرانجام در روز ۷ شهریور ۱۳۶۹ آزاد شدم. لحظه اسارت ما بسیار ناگهانی بود در آن زمان، شهید حسین باقی همراه ما نبود. ما هشت نفر بودیم که عراقی‌ها ما را سوار بر یک لودر کردند و به سمت میدانگاهی در مرز عراق بردند.

آشنایی من با شهید حسین باقی در اردوگاه ۱۱ تکریت شکل گرفت. ما در آسایشگاه‌های مجاور هم بودیم و همیشه همدیگر را در محوطه اردوگاه و در زمان هواخوری می‌دیدیم.

شهید حسین باقی، واقعاً بچه خوبی بود. در آسایشگاه همه از او به نیکی یاد می‌کردند؛ فردی بسیار مومن، معتقد و مهربان و نیکوکار بود و دیدار من با او در حیاط اردوگاه، خاطرات خوبی بود که اکنون با یادش زنده نگه داشته شده است.

اما حکایت شهادت ایشان بسیار جانسوز است. محیط اردوگاه‌ها به گونه‌ای بود که دشمن به دلیل عدم استفاده از روغن مناسب و خوردن غذای سرد شده روغن در کناره‌های ظرف می‌ماستید و از غذا جدا می‌شد و به میکروب‌های محیط آغشته و منجر به بروز بیماری‌های عفونی و میکروبی مانند اسهال بود.

 این تغذیه نامناسب باعث شد اکثریت قریب به اتفاق اسرا دچار اسهال خونی شوند. منِ خودم هم دچار این عارضه شدم، اما خوشبختانه بهبود یافتم. متأسفانه بسیاری از دوستان به دلیل سوءتغذیه مداوم و شرایط غیربهداشتی طاقت‌فرسا، نتوانستند مقاومت کنند و بر اثر همین اسهال خونی به شهادت رسیدند.

شهید حسین باقی نیز در اثر همین درد معده شدید و اسهال خونی، نهایتاً به بیمارستان منتقل شد. اما خبر بازگشت او هرگز نیامد. به ما گفتند که او در همان بیمارستان به شهادت رسیده است. او نه در جبهه بلکه در غربت اسارت، پر کشید. یاد او، که در میان ما به خوبی شناخته شده بود، همچنان باقی است.

گفت و گو از جلیلی نسب