برگی از خاطرات زنان امدادگر قزوین؛
تصرف پاسگاه؛ پیامد مقاومت مردمی در برابر ارتش شاه
«مردی به نام حاج جبار بر بلندایی ایستاد، سینه خود را گشود و فریاد زد: «بزنید! ما عاشق شهادتیم.» این صحنه، نقطه عطفی بود که ترس از اسلحههای ارتش را به خشم و شجاعتی تبدیل کرد که ماموران را به فراری خفتبار واداشت و به تصرف پاسگاه پلیس منجر شد....» ادامه این خاطره از زبان «طاهره طاهریها» یکی از زنان امدادگر استان قزوین را در پایگاه اطلاعرسانی نوید شاهد استان قزوین بخوانید.
به گزارش نوید شاهد استان قزوین، امدادگر جبهه «طاهره طاهریها»، ششم فروردین ماه سال ۱۳۴۲ در شهر تاکستان به دنیا آمد. وی سطح یک حوزه علمیه درس خواند، پاسدار بود و با اعلام نیاز جبههها به پرستار، عازم مناطق جنگی شد و در بیمارستان تختی و بیمارستانی در اهواز مشغول خدمت شد و به بیماران خدمات ارائه داد.
امدادگر جبهه طاهره طاهریها روایت میکند: یک بار در حوالی فلکه داخل شهر نیروهای ارتش اسلحه به دست برای ترساندن مردم وارد راهپیمایی شده و تهدید کردند که اگر متفرق نشوید شلیک خواهیم کرد. حاج جبار روی یک بلندی که کنار میدان بود ایستاد دگمههای لباسش را باز کرد و رو به مامورین و با صدای بلند فریاد زد، بزنید. شما فکر کردهاید ما از مرگ میترسیم ما عاشق شهادت هستیم.
انگار مردم با دیدن این صحنه جان تازهای گرفتند، بدون هراس از اسلحه مأمورین به راهپیمایی خودشان ادامه دادند و با صدای بلندتری اللهاکبر گفتند. مأمورین هم با دیدن مقاومت مردم، دمشان را روی کولشان گذاشته و به شهربانی برگشتند.
همین ماجرا باعث شد که مردم جهت راهپیمایی را به سمت پاسگاه عوض کنند. دربهای آن را شکسته و وارد شوند. مأمورین ترسوی پاسگاه هم وقتی میفهمند که مردم در حال یورش به پاسگاه هستند، فرار را برقرار ترجیح دادند و مردم به راحتی پاسگاه را تصرف کردند.
من که خیلی کم سنوسال بودم، اما از بزرگترها میشنیدم که میگفتند تا به این سن رسیدهاند هرگز مردم را این قدر عصبانی ندیدهاند. من عاشق هیجان بودم و شرکت در راهپیماییها و سایر فعالیتهای انقلابی واقعاً هیجان را در من به اوج خودش رسانده بود.
منبع: کتاب به قول پروانه ۶ (خاطرات زنان امدادگر استان قزوین)
