آخرین وداع شهید اردستانی از زبان دختر شهید
روزهای چهارشنبه با دوستانش به کلاس درس یکی از شخصیتهای مذهبی می رفتند. در آخرین چهارشنبه برای رفتن به این کلاس که مباحث اخلاقی در آن طرح می شد- پدرم با ماشین اداره می روند. آن چنان که یکی از دوستانش می گفت:
«ما خیلی آن روز شگفت زده شدیم. حاج مصطفی با ماشین اداره، آن هم آنجا- چون هیچ وقت با ماشین اداره نمی آمد- رفتیم جلو و از حاجی پرسیدیم چی شده حاجی؟ چرا با ماشین اداره آمدید؟» گفت: «برای آخرین بار اشکالی ندارد. ما اول فکر کردیم منظورش از آخرین بار این است که دیگر با ماشین اداره نمی آیند. در پایان کلاس با روی گشاده با همه ما روبوسی کردو گفت: ؟«مرا حلال کنید»
آری، پدر در آن روزهای آخر هر که را می دید حلالیت می طلبید. گویی به شهادت خود مُلهَم شده بود.
صبح پنج شنبه، یعنی همان روزی که ایشان شهید شدند، خود را برای رفتن به اداره آماده کرد. در آستان در قرار گرفت و گفت: «منیر، اعظم، مریم، بیدار شوید! من رفتم. چند بار این جمله را تکرار کرد. مادرم برخاست و با ایشان خداحافظی کرد. اما من در میان خواب و بیداری چشمهایم را باز کردم و برای آخرین بار چهره سرخ گون پدر را نگاه کردم و گفتم: «خداحافظ بابا»
ای کاش می دانستم که این بار رفتنش فرق می کند من قامت متوازن و رسایش را فقط برای یک لحظه در میان شیرینی خواب صبحدم جاودانه دیدم. سحرگاه آن روز برایم تابلو بلند و شفافی شد که خاطره دیدار آن مرد خدایی در آن نقش بست که هر چند به نیم نگاه از آن خرسند شدم، اما هرگز از خاطرم محو نمی شود.
در سحرگاه آن روز تصویر مردی بر آیینه قلبم متجلی شد که زنگار نسیان و گذشت زمان بر آن نخواهد نشست. او در آن لحظه برای همیشه در قلبم جا گرفت. آری من تابلو ان روز را برای همه زمانها در خاطر به یادگار نگاه خواهم داشت تا بازگوینده تمام فداکاری ها، نیکی ها و عطوفت پدرانه او باشد.
پدر! هرگز توصیه همیشگی ات را فراموش نخواهم کرد. آخرین جمله ات را بر لوح دل حک کرده ایم، «من رفتم، بیدار شوید!» همیشه بیدار خواهیم ماند و از کردار و گفتارت پیروی خواهم کرد و راهت را ادامه خواهیم داد.
اعظم ادرستانی ، دختر شهید
منبع: اعجوبه ی قرن/ مروری بر زندگی شهید سرلشگر خلبان مصطفی اردستانی/ گروه پژوهشی و نگارش انتشارات نیروی هوایی ارتش/ 1377
