سروده ای از حکایت عافیت طلبان در میدان جنگ
ای رفته در لباس مسلمانی
بگذار، کاهیل و تن آسانی
یکدم قدم گذار به میدانها
بنگر فضای عالم روحانی
زی شهر جبهه بارِ سفر بربند
آخر نئی ضعیف و نه زندانی
گویند، روز سخت، شود پیدا
عزم و ثبات و جوهر انسانی
آن روز سخت نیست مگر امروز؟
ای داده تن به خواب، گروگانی
با کن به تن لباس سلحشوری
یا برکن آن قبای مسلمانی
دشمن ستاده بر در این خانه
تو بی خیال و سرخوش مهمانی!؟
آن را که نیست پاس سرای خود
بیگانگان برند به دربانی
اینک امام می دهدت فرمان
فرض است بر تو گوش به فرمانی
این ناخدای نوح صفت ما را
بیرون برد ز ورطه طوفانی
شرم استف ای غنوده زغفلتها
امروز گر ز قافله و امانی
قدر مجاهدان گرانمایه
هرگز نمی دهند به ارزانی
هان ای طیبّ حاذق درمانگر
درد است، گر ز معرکه درمانی
ترسم چو روز آخر جنگ آید
افتی به درد و رنج پشیمانی
رخ تافتن ز جبهه حق بی شک
خود مُهر باطل است به پیشانی
بود این سرود گرم «چمن» دوشین
وقت سحر، به جای غزلخوانی
برخیز، ای برادر من برخیز
تا هست وقت و نیست پریشانی
زمان گل سرخ/ مجموعه شعر دفاع مقدس/ محمدرضا یاسری (چمن تهرانی) 1390
