چمن تهرانی

اشعار زمان گل سرخ؛ همسفر سرخ

این قافله، کولباری از غم دارد سوغات سفر، غبار ماتم دارد

لبیک زنان، بحکم رهبر، برخیز برخیز، برادر، ای برادر، برخیز

هر کس هوس رضای دلبر دارد/ باید ز هوای خویشف دل، بردارد

چو آه از سینه یاران گذشتید/ ز غمها بارمان بر دل نهادید

ای دل، ای دل، از چه بی دردی هنوز، شعله ها می بینی و سردی هنوز

اندیشه ی کار و با خود کرد، خونست و خطر زهر کناریست

در ستیز است این عدو چون بولهب، با محمد (ص)، با مسلمان، ای عجب

آنکه یاری کرد، موسی را، به نیل ، وآنکه خصمی کرد، با اصحاب فیل

ای دوست بخوان ز دفتر عشق عنوان بلند سنگر عشق

بگردان ایران سراسر درود ز رود ارس تا به اروند رود

ایمن مشو ز خصم و فریبش مخور به رزم ماری که زخم خورده مپندار خفته است

ز بوستان ادب، بلبلی خوش الحال رفت که لاله را، ز غمش خون دل به دامان رفت

ای رفته در لباس مسلمانی بگذار، کاهیل و تن آسانی

شب تیره گون و ابر زمستانی ما، مانده ایم و دیده بارانی

هرگز حذر نکرد و خطر کرد، روز رزم کو مرد جنگ بود و هراس از خطر نداشت

گرچه کاروان باشد از ما، تشنه تر بر آبِ عشق همچو خرمشهر، کی این آب دارد تابِ عشق؟

خصم غافل، کاخر طاقت سرپنجه نیست روبهان فتنه جو را، در نبرد شیر عشق

تقدیم به جانبازان جنگ تحمیلی؛‌

در فضا شهپرِبازان شکاری با تست عشق چون جلوه کند، آینه داری با تست

(تقدیم به آزادگان عزیز، به مناسبت ورود به میهن)

ای عاشقان صادقِ رهبر، خوش آمدید وی رنج دیدگانِ دلاور، خوش آمدید

(تقدیم به شهدا، رحمت الله علیهم اجمعین)

چشید از قدح عشق، شهدِناب، شهید کشید سر ز گریبانِ آفتاب، شهید