دفترخاطرات ـ نماز اول وقت

رسول ازهمان دوران نوجواني با نماز و نيايش مأنوس بود و با علاقه و شور نماز مي خواند، به نماز اول وقت اهتمام مي ورزيد.

يكي از دوستانش مي گويد، "يك بار با اتوبوس به همدان رفتيم وقت نماز كه شد، رسول با اصرار از راننده خواست كه ماشين را نگه دارد. راننده ماشين را نگه داشت. رسول رفت و وضو گرفت و وسط بيابان به نماز ايستاد. همۀ مسافران با تحسين و و تقدير به او نگاه مي كردند."  
او هميشه به فكر محرومان بود. وقتي كه جنگ تمام شد، حس كرد كه از قافلۀ عشاق عقب مانده است. هميشه دلتنگ شهادت بود. برادرش مي گويد، يك شب به اتاق رسول رفتم، ديدم زانوهايش را بغل كرده و گريه مي كند، علت را پرسيدم، گفت: "جنگ تمام شد و پل هاي بهشت را از مرزهاي ايران برداشتند دوستان همه رفتند و من ماندم."

 او از مشكل و سختي كار هراسي به دل راه نمي داد و به استقبال كارهاي دشوار مي رفت. كارها را با معيار تقرب به خدا و خشنودي خدا محك مي زد.  به صله رحم اهميت مي داد. اهل صرفه جويي و قناعت بود. زندگي ساده و عاري از تجمل داشت. در تصميم گيري ها قاطعانه عمل مي كرد. عاشق ائمه اطهار( ع) و ارادتمند صادق آن بزرگواران بود. به حضرت امام (ره) عشق مي ورزيد.

منبع:خانواده شهيد