قطعه ۴۲ این روزها میعادگاه عشق است...همه ی تهران، نه! یک ایران، یک تنه اینجاست. از هر قیافه و هر لباس، گمشده ای در این تکه خاک دارند که به اندازه بزرگی این ملت، بزرگ‌ و بی نهایت است. قطعه ۴۲ به راستی، کربلای ایران نام گرفته است. تمام مظلومیت، تمام معصومیت، تمام بی‌گناهی و بی پناهی و بی دفاعی، تمام شرافت و پاکی یک ملت، اینجا، در این قطعه، یکجا جمع شده است. همه بهشت زهرا و یک شهر، شهیدستان و شقایقکده و لاله زار، یکطرف، این یک قطعه هم، با قبرهای تازه و خاکهای هنوز خیسش، یکطرف!... قطعه ۴۲، قصه غم عشق است که بقول حافظ: از هر زبان که می شنوی، نامکرر است. این قطعه، با هر قبرش، همه داغ های دل یک تاریخ را قاب گرفته انگار...

سه خانواده، سه روایت، سه غم مشترک و سه افتخار ماندگار. در دل قطعه ۴۲ گلزار شهدای تهران، این شهدا حالا در کنار دیگر یاران شهیدشان آرمیده‌اند. اما آنچه در دل خانواده‌هایشان به جا مانده، نه فقط داغ، بلکه انگیزه‌ای برای ادامه راه است.