رزمندهای که شوق شهادت او را تا ارتفاعات شیاکوه رساند
به گزارش نوید شاهد استان مرکزی، شهید مهرداد نعیمی در بیستوششم آذرماه ۱۳۳۶ در شهر اهواز چشم به جهان گشود. او پس از گذراندن سالهای ابتدایی زندگی، به همراه خانواده به شهر اراک، زادگاه نیاکان خود، بازگشت و تحصیلاتش را تا پایان دوره دبیرستان در همین شهر ادامه داد. مهرداد در کنار تحصیل، روحیهای مسئولیتپذیر و متعهد داشت و پس از ورود به بازار کار، به استخدام کارخانه «ایرانجاندیر» اراک درآمد. وی در سال ۱۳۵۸ ازدواج کرد و زندگی مشترک خود را آغاز نمود.
پرورش در خانوادهای مذهبی، او را از همان روزهای نخست انقلاب اسلامی به صف انقلابیون کشاند. مهرداد به همراه برادرانش با تمام توان در فعالیتهای انقلابی حضور داشت و علاوه بر کار روزانه، با کمیته مرکزی و کمیته مبارزه با مواد مخدر همکاری میکرد. علاقه عمیق او به مجالس مذهبی و بهویژه عزاداری حضرت سیدالشهدا(ع)، بخش جداییناپذیر زندگیاش بود.
با آغاز ناامنیها در غرب کشور و جنایات گروهکهای ضدانقلاب، شهید نعیمی داوطلبانه راهی مناطق عملیاتی شد. او مدتی در پاوه و سپس حدود شش ماه در سرپلذهاب حضور داشت. در این مدت چندین بار در مأموریتهای مختلف شرکت کرد و حتی یکبار نیز بر اثر اصابت ترکش خمپاره از ناحیه سینه، زانو و پیشانی مجروح شد، اما این جراحات نهتنها او را از میدان بازنداشت، بلکه شوق شهادت را در دلش شعلهورتر کرد.
دوستان و همرزمانش نقل میکنند که مهرداد همواره با حسرت میگفت چرا به فیض شهادت نائل نمیشود و باور داشت «شهید، قلب تپنده تاریخ است». در واپسین اعزام، بهعنوان بسیجی گردان امام حسن(ع) از سپاه گیلانغرب، در عملیات مطلعالفجر حضور یافت. لحظاتی پیش از آغاز حمله، در کنار همرزمانش به نماز و راز و نیاز پرداخت و با شوقی وصفناپذیر آماده رفتن شد. او با جمله «بچهها، پیش به سویالله» از دوستان خداحافظی کرد و راهی میدان نبرد شد.
سرانجام در بیستودوم آذرماه ۱۳۶۰، در ارتفاعات شیاکوه دشت گیلانغرب به شهادت رسید. خبر شهادتش بامداد جمعه ۲۷ آذرماه به خانواده رسید و اندوهی سنگین اما آمیخته با افتخار بر دل آنان نشست. پیکر مطهر شهید مهرداد نعیمی در گلزار شهدای اراک آرام گرفت؛ آرامگاهی که چند سال بعد، در سال ۱۳۶۵، میزبان پیکر برادرش «محراب» نیز شد که در بمباران هوایی اراک به شهادت رسید.
منبع: اداره هنری، اسناد و انتشارات بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مرکزی