دکتر بتول یارعلی؛ بانویی زینبی که پرستاری را عبادتی عاشقانه معنا کرده است
روایت زندگی دکتر بتول یارعلی، همسر آزاده و جانباز ۷۰ درصد دکتر محسن غلامعلیان، یادآور معنای حقیقی ایثار و پرستاری است؛ بانویی که در پرتو آموزههای حضرت زینب (س)، با ایمان، عشق و استقامت، پرستاری از جسم و جان همسر خود را عبادتی عاشقانه میداند و الگویی از زنان زینبی روزگار ماست.
به گزارش نوید شاهد اصفهان، همسران جانبازان را میتوان اسطورههای گمنام ایثار و پایداری دانست؛ زنانی که روزگاری در پشت جبهه مقاومت کردند و امروز در میدان زندگی، پرستار جسم و جان مردان فداکار این سرزمیناند. یکی از این بانوان، دکتر بتول یارعلی است. میلاد با سعادت حضرت زینب کبری (س) و روز پرستار فرصتی شد تا گفتوگویی صمیمانه با دکتر بتول یارعلی، همسر آزاده و جانباز ۷۰ درصد دکتر محسن غلامعلیان، داشته باشیم؛ بانویی که سالهاست با صبر، عشق و ایمان، در کنار همسر خود ایستاده و در عرصه آموزش و فرهنگ نیز نقشآفرینی میکند.
دکتر یارعلی اهل اصفهان است و دکترای فلسفه اسلامی با گرایش حکمت متعالیه دارد. وی این روزها مدیریت دبیرستان نسرین جناب را بر عهده دارد و در کنار آن، پرستاری از همسر آزاده و جانباز ۷۰ درصد خود، دکتر محسن غلامعلیان استاد فلسفه غرب با گرایش کانت، را نیز بر دوش میکشد.
این بانوی صبور در گفتوگو با نوید شاهد اصفهان از سالهای پر فراز و نشیب زندگیاش میگوید؛ سالهایی که پر از سختی، اما آکنده از عشق و معنویت بوده است. از روزهای نخست زندگی مشترک که بخش عمده وقتش صرف مراقبت از همسرش میشد، تا لحظاتی که با دلسوزی و حوصله، در کنار او میماند تا از آسیب و درد در امان باشد. دکتر یارعلی با یادآوری یکی از آن روزها میگوید: «روزی همسرم هنگام حرکت با ویلچر به آینه برخورد کرد و دستش زخمی شد. با نگرانی تمام به کنارش رفتم، زخم را بستم و شیشههای شکسته را جمع کردم. شاید آن لحظه ساده به نظر برسد، اما برای من یادآور مفهوم واقعی پرستاری بود؛ اینکه حضور و آرامش، بزرگترین داروی یک بیمار است.»
وی از خاطرهای دیگر یاد میکند؛ زمانی که برای رفاه حال همسرش تصمیم گرفت خانهای نزدیک حرم مطهر رضوی خریداری کند. با وجود تردید همسرش از توان مالی، به مشهد رفت و تنها در یک روز، به لطف خداوند، آپارتمانی نزدیک حرم یافت و خرید. به گفته او، این خانه اکنون مأمنی است برای روزهای زیارت و آرامش: «احساس میکنم با این کار توانستم قدمی در مسیر پرستاری از عشق بردارم.»
سفر حج نیز برای این بانوی صبور، تجربهای سرشار از آزمون و معنویت بود. وی میگوید: در فرودگاه جده ویلچر همسرش شکست و در لحظهای دیگر، میان صفا و مروه، او را گم کرد. با یادآوری توصیه یکی از علمای دینی که گفته بود گمشده در مسجدالحرام معمولاً به طواف میپردازد، نگاهش را به کعبه دوخت و همسرش را در حال طواف دید. برایش آن لحظه، الهامی آسمانی بود؛ نشانهای از هماهنگی روحی میان دو دلِ مؤمن.
در ادامه این سفر، مشکلاتی نیز در انجام اعمال حج پیش آمد. روحانی کاروان اعلام کرده بود که نمیتواند همراهی اختصاصی با جانبازان داشته باشد. اما دکتر یارعلی، بیتوجه به خستگی، پس از انجام اعمال خود، همسرش را همراهی کرد و با دستان خود ویلچرش را حرکت داد تا اعمال حج او کامل شود. او میگوید: «احساس میکردم این همراهی، تکلیف من است؛ پرستاری فقط مراقبت از جسم نیست، بلکه مراقبت از روح و ایمان انسان است.»
این بانوی زینبی در پایان گفتوگو، تمام سالهای پرستاری و همراهی خود را در یک جمله خلاصه میکند: «تمام این تلاشها تنها برای رضای خدا بوده است. افتخار میکنم که همسر و پرستار جانبازی هستم که سالها برای این سرزمین فداکاری کرده. زندگی در کنار او، مدرسه صبر و ایمان است و امیدوارم خداوند این خدمت را بپذیرد.»
انتهای پیام/
منبع: نویدشاهد
