برگی از زندگی نامه شهید والامقام مصطفی مرآتی

به گزارش نوید شاهد؛  شهید مصطفی مرآتی در تاریخ ششم اسفندماه سال ۱۳۵۳ در تهران در خانواده‌ای متدین چشم به جهان گشود. در دوران قبل از پیروزی انقلاب با اینکه بسیار کوچک بود با پدر و مادرش در تظاهرات شرکت می‌کرد و شعارهای انقلابی می‌داد.

آقا مصطفی فرزند اول خانواده بود و همیشه از خواهران و برادران کوچکتر از خود حمایت می‌کرد.از کودکی با قرآن مأنوس بود، با حمایت‌های پدر و مادر و علاقه و پشتکاری که داشت، برای فراگیری فنون قرائت قرآن کریم در جلسات حاج حسین جعفری در مسجد المهدی فردیس و همچنین جلسات استاد صالح اطهری فرد در کرج شرکت می‌کرد.

در اوایل جوانی در مسابقات مربوط به مساجد و پایگاه‌های فردیس حائز رتبه اول شد. همچنین در شهر کرج نیز رتبه‌های مختلفی در مسابقات قرآنی کسب کرد. همزمان با بهره‌گیری از جلسات آموزشی اساتید، در مسجد و پایگاه بسیج محله به کودکان و نوجوانان قرائت قرآن را یاد می‌داد و شب‌های قدر نیز در مسجد محله، دعای جوشن کبیر را با صوتی زیبا و دلنشین قرائت می‌کرد.

در سال ۱۳۸۱ وارد سپاه پاسداران شد و همزمان در دارالقرآن سپاه کرج هم حضور فعال داشت. آقا مصطفی در طول عمر پر برکت خود شهیدگونه زندگی کرد: بسیار سخت‌کوش، متعهد و مسئولیت‌پذیر بود و در انجام وظایف خود در محیط کار و خانواده، کوتاهی نمی‌کرد و در رفتار با دیگران، اهل گذشت و مدارا بود.

شهید مصطفی مرآتی انسانی وارسته و مقید به حلال و حرام و رعایت حق الناس،فردی مدیر و مدبر بود و هر مشکلی در خانواده پیش می‌آمد با مشورت و کمک ایشان حل می‌شد.

 «خوش قولی» از دیگر خصوصیات اخلاقی او بود ایشان بسیار به عهد و پیمان خود پایبند بود؛ مثلاً برای رفتن به کربلا با مادرش عهد بسته بود که اول باید مادرم را به کربلا ببرم، طبق قولی که داده بود در سال ۱۴۰۱ مادر و خانواده را ثبت نام کرد و در تمام سفر مادر را همراهی می‌کرد. پس از آن هر سال در ایام اربعین با همکارانش به کربلا می‌رفت.

 از دیگر ویژگی‌های بارز این شهید عزیز «صداقت و خلوص نیت» او بود، او انسانی متواضع بود، اهل ریا‌کاری و تزویر نبود و کارهایش را با اخلاص انجام می‌داد. اهل نظم در انجام امور بود و به این کلام امام علی(ع): «أُوصِیکُم بِتَقْوَى اللَّهِ وَ نَظْمِ أَمْرِکُمْ» بسیار پایبند بود.

وی برای پدر و مادرش احترام زیادی قائل بود، همیشه به دیدن آنها می‌آمد و جویای احوالشان بود. به زادگاه پدر و مادرش در استان کرمانشاه علاقه زیادی داشت و آخرین سفر زندگی‌اش در تاریخ ۱۳ خرداد ۱۴۰۴ یعنی دقیقاً ۲۰ روز قبل از شهادتش به این استان بود.

 در طول جنگ ۱۲ روزه با رژیم صهیونیستی، به‌طور مداوم در محل خدمت خود حضور داشت و سرانجام در دوم تیرماه ۱۴۰۴ در حمله موشکی رژیم ددمنش صهیونیستی به مقر فرماندهی سپاه امام حسن مجتبی(ع) استان البرز مظلومانه به شهادت رسید.

 از این شهید بزرگوار دو فرزند به نام‌های نازنین زهرا و امیرحسین به یادگار مانده است.

انتهای پیام/