نخبگان شاهد و ایثارگر بنیاد شهید را به جایگاه والای فرهنگی اش می رسانند

دکتر خدیجه حاجیان، همسر شهید امیر سرلشکر محمد‌مهدی عموشاهی و استاد دانشگاه تربیت مدرس به خبرنگار نوید شاهد گفت: همسرم فرمانده لشکر زرهی زاهدان در سال 1367 بود که طی عملیات مرصاد در سال 1367 به شهادت رسید. دو فرزند (1 فرزند دختر و 1 فرزند پسر) از شهید برایم به یادگار مانده است. دخترم با رتبه 8 در دانشگاه رشته روانشناسی بالینی را ادامه داد و ازدواج کرده است و پسرم که در رشته مهندسی برق دانشگاه شریف درس می‌خواند، اکنون برای ادامه تحصیل به کانادا مهاجرت کرده است.

وی اظهار کرد: با همسرم طی انجام فعالیت‌های اجتماعی سپاه و اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشگاه آشنا شدم. معیارعایم در آن زمان این بود که همسر آینده‌ام پیرو خط امام(ره) باشد و ایشان را قبول داشته باشد. برایم تمکن مالی اهمیت چندانی نداشت.

حاجیان همسرش را فردی نمونه در اخلاقمندی و ایمان‌مداری توصیف کرد و افزود: هرگز از او بی‌احترامی ندیدم. متاسفانه به دلیل جنگ تحمیلی، نتوانستیم مدت زیادی در کنار هم باشیم. من همیشه تنها بودم و با آن‌که 4 سال از ازدواجمان می‌گذشت، در مجموع حتی یک سال هم در کنار هم نبودیم.

وی ادامه داد: در زمان شهادت همسرم، یکی از فرزانم 2 ساله و دیگری، یک‌ساله بود. من در سال‌های پس از شهادت همسرم، دغدغه تربیت و تحصیل فرزندانم را داشتم. به این علت که به ادامه تحصیل علاقه‌مند بودم، پیش از شهادت همسرم در رشته پیراپزشکی دانشگاه شیراز قبول شدم اما به دلیل شرایط سخت زندگی نتوانستم در این رشته تحصیل کنم. همسرم به من قول داد که بتوانم بعد از جنگ حتما در دانشگاه ادامه تحصیل دهم.

نویسنده کتاب «اندیشه های فلسفی در شعر حافظ» افزود: پس از شهادت همسرم، به دلیل علاقه به تدریس در آموزش و پرورش مشغول به کار شدم. ضمن آن‌که علاقه‌مندی به ادامه تحصیل را فراموش نکرده بودم. در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس قبول شدم و سال 1385 از مدرک دکتری خود دفاع کردم.

وی با اشاره به این‌که فرزندانش در سال‌های تحصیل افرادی درسخوان و متعهد بودند، افزود: پسرم در دبیرستان انرژی اتمی تحصیل می‌کرد. اساسا پذیرفته شدن در آزمون این دبیرستان بسیار دشوار است و هیچ سهمیه‌ای را برای ورود نمی‌پذیرند. با این حال فرزندم همیشه با این پرسش از سوی جامعه رو‌برو بد که آیا با سهمیه شهدا به این مدرسه رفته‌ای؟ یا از او می‌پرسیدند که خانه‌ای که از طریق بنیاد شهید به شما داده‌اند، خوب است؟ این در حالی بود که ما هنوز خانه‌ای نداشتیم.

این استاد دانشگاه تربیت مدرس اظهار کرد: متاسفانه تفکر خیلی بدی در جامعه رواج دارد و گمان می‌کنند خانواده شهیدان از رانت خاصی برخوردارند و همواره از آن استفاده می‌کنند. در حالی که دغدغه شهیدان این بود که بروند و آرمان‌هایشان باقی بماند و اغلب خانواده شهیدان در این مسیر هستند. یکی از دلایلی که فرزندم مجبور به ترک کشورش شد، همین مسائل بود.

نویسنده کتاب «جولانگه سیمرغ» تاکید کرد: هرچند در به وجود آمدن چنین باوری در جامعه مسئولان نیز مقصر‌اند اما مردم نیز باید تفکر و حافظه خود را به کار بگیرند و شنیده‌ها را باور نکنند.

وی یادآور شد: در گذشته بنیاد شهید و امور ایثارگران حمایت‌های بیشتری از طرح‌های پژوهشی خانواده‌های ایثارگران صورت می‌داد اما این حمایت‌ها امروزه کمرنگ شده است. من به عنوان پژوهشگر می‌توانستم طرح‌هایی که با وزارت‌خانه‌هایی چون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام داده‌ام، با حمایت بنیاد شهید برای این نهاد انجام دهم. بنیاد شهید و امور ایثارگران باید به جایگاه والای فرهنگی برسد اما متاسفانه اکنون این بنیاد با نهاد‌هایی چون کمیته امداد امام خمینی(ره) و سازمان بهزیستی قیاس می‌شود.