زندگینامه
بسمه تعالی
زندگی نامۀ محمدسلیم باویسی
در تاریخ که یکی از روزهای خوب خدا بود در روستایی با مردمان پاک و مهربان و خونگرم به اسم قوری قلعه دیده به جهان گشود. ایام کودکی را در خانواده ایی مذهبی سپری کرد به علت اینکه فرزند ارشد خانواده بود در همه امور منزل را یاری می داد، شغل اصلی پدر دامداری و کشاورزی بود و در این راه هیچ وقت دریغ نمی ورزید مثل یک عصا همیشه پدر و مادر را یاری می داد. اخلاق حسنه و امین بودنش نزد مردم روستا زبان زد عام و خاص بود. به علت نداشتن مدرسه در روستا و فاصله زیاد با شهر از نعمت درس محروم بود ولی علاقه خاصی که به درس و مشق داشت در کلاسهای اکابر وقت و متفرقه و غیر حضوری درس خواند و خواندن و نوشتن را یاد گرفت و چند کلاسی را هم مدرک گرفت. به طور ناگهانی و معجزه آسایی از خدمت سربازی معاف شد و علاقۀ بیش از حد ایشان به وطن و ناموس ذهن و درونش همیشه مثل یک رود خروشان می خروشید و وطن و ناموس را بر همیه فرایض مقدم می شمرد تا اینکه در آن اوایل جوانی به خدمت ژاندارمری وقت نائل گردید. با توجه به دلیریها و رشادتهایی که داشت خیلی زود خود را نشان داد و او را خیلی دوست می داشتند همیشه پستهای مسئولیت دار را به آن واگذار می کردند. در آن هنگام در شهرهای سومار ـ قصرشیرین ـ مهاباد ـ کرمانشاه ـ صحنه ـ بیستون و نوسود خدمت داشت و در سال 59 بود که در پاسگاه مرزی در نوسود با دژخیمان و تجاوزگرانی که به وطن و نواموس مردم حمله آوردند می جنگید و باور بفرمائید شش ماه شش ماه به قوری قلعه باز نمی کشد و ایشان هر موقع که از شهری به شهر دیگر با توجه به خدمتش که تغییر می کرد و انتقال می یافت خانواده اش را با خود می برد و می گفت که وقت طلاست و باید خدمتمان را صادقانه انجام دهیم یکی از اخلاق حسنه ایی که همرزمانش همیشه آن را یاد می کنند اطاعت و عبادت شهید است. ایشان در سرمای زمستان زیر آتش دشمن هیچ وقت نمازش قضا نمی شد و در گرمای تابستان روزه اش را نمی خورد. همرزمانش می گویند اگر ما کمی در طاعت و عبادت سهل انگار بودیم با ما صحبت می کرد. حتی بعضی موقها ناراحت می شد و دیگر ما نمی توانستیم سهل انگار باشیم مثل یک معلم بر روی سرمان بود و خوب و بد را برایمان شرح و توضیح می داد تا ناگهان باز هم در یک روز خوب خدا در یک منطقه قشنگ و پاک در نوسود وقتی که دژخیمان با حمله هوایی و توپ منطقه خاک ایران را هدف قرار دادند به درجۀ شهادت که همان علاقۀ مسلمانان است نائل گردید و هم سنگرانش را سیاه پوش و ماتم ساخت زیرا در اخلاق حسنه برتر بود و ایمان به خدای قوی داشت و ایران عزیز را منزل خویش و ناموس خویش می دانست.
روحش شاد و روانش جاودان.
والسلام
زندگی نامۀ محمدسلیم باویسی
در تاریخ که یکی از روزهای خوب خدا بود در روستایی با مردمان پاک و مهربان و خونگرم به اسم قوری قلعه دیده به جهان گشود. ایام کودکی را در خانواده ایی مذهبی سپری کرد به علت اینکه فرزند ارشد خانواده بود در همه امور منزل را یاری می داد، شغل اصلی پدر دامداری و کشاورزی بود و در این راه هیچ وقت دریغ نمی ورزید مثل یک عصا همیشه پدر و مادر را یاری می داد. اخلاق حسنه و امین بودنش نزد مردم روستا زبان زد عام و خاص بود. به علت نداشتن مدرسه در روستا و فاصله زیاد با شهر از نعمت درس محروم بود ولی علاقه خاصی که به درس و مشق داشت در کلاسهای اکابر وقت و متفرقه و غیر حضوری درس خواند و خواندن و نوشتن را یاد گرفت و چند کلاسی را هم مدرک گرفت. به طور ناگهانی و معجزه آسایی از خدمت سربازی معاف شد و علاقۀ بیش از حد ایشان به وطن و ناموس ذهن و درونش همیشه مثل یک رود خروشان می خروشید و وطن و ناموس را بر همیه فرایض مقدم می شمرد تا اینکه در آن اوایل جوانی به خدمت ژاندارمری وقت نائل گردید. با توجه به دلیریها و رشادتهایی که داشت خیلی زود خود را نشان داد و او را خیلی دوست می داشتند همیشه پستهای مسئولیت دار را به آن واگذار می کردند. در آن هنگام در شهرهای سومار ـ قصرشیرین ـ مهاباد ـ کرمانشاه ـ صحنه ـ بیستون و نوسود خدمت داشت و در سال 59 بود که در پاسگاه مرزی در نوسود با دژخیمان و تجاوزگرانی که به وطن و نواموس مردم حمله آوردند می جنگید و باور بفرمائید شش ماه شش ماه به قوری قلعه باز نمی کشد و ایشان هر موقع که از شهری به شهر دیگر با توجه به خدمتش که تغییر می کرد و انتقال می یافت خانواده اش را با خود می برد و می گفت که وقت طلاست و باید خدمتمان را صادقانه انجام دهیم یکی از اخلاق حسنه ایی که همرزمانش همیشه آن را یاد می کنند اطاعت و عبادت شهید است. ایشان در سرمای زمستان زیر آتش دشمن هیچ وقت نمازش قضا نمی شد و در گرمای تابستان روزه اش را نمی خورد. همرزمانش می گویند اگر ما کمی در طاعت و عبادت سهل انگار بودیم با ما صحبت می کرد. حتی بعضی موقها ناراحت می شد و دیگر ما نمی توانستیم سهل انگار باشیم مثل یک معلم بر روی سرمان بود و خوب و بد را برایمان شرح و توضیح می داد تا ناگهان باز هم در یک روز خوب خدا در یک منطقه قشنگ و پاک در نوسود وقتی که دژخیمان با حمله هوایی و توپ منطقه خاک ایران را هدف قرار دادند به درجۀ شهادت که همان علاقۀ مسلمانان است نائل گردید و هم سنگرانش را سیاه پوش و ماتم ساخت زیرا در اخلاق حسنه برتر بود و ایمان به خدای قوی داشت و ایران عزیز را منزل خویش و ناموس خویش می دانست.
روحش شاد و روانش جاودان.
والسلام
