شهید عبدالرضا غریبنژاد فرزند ذبیحالله و شهربانو، سوم آبانماه ۱۳۴۶ در روستای چهارده از توابع شهرستان دامغان چشم به جهان گشود. به عشق امام رضا (ع)، نامش را عبدالرضا گذاشتند. از کودکی همراه پدرش در مراسم مذهبی، مساجد و تکایا شرکت میکرد.
به تدریج عشق به کلام حق و اهل بیت عصمت و طهارت در وجودش رشد یافت. با اینکه پدرش کارگری زحمتکش بود، تلاش کرد تا فرزندانش تحصیل کنند و آینده خوبی داشته باشند. عبدالرضا تحصیلات ابتدایی را در مدرسه شهدای دیباج سپری کرد. پس از آن وارد مدرسه امیر کبیر شد و تا دوم راهنمایی درس خواند.
با حلوای شهید، خودمون رو تبرک میکنیم
برادر شهید نقل میکند: «سیزده ساله بود که جنگ تحمیلی شروع شد. روحیهاش تغییر کرده بود. همه هوش و حواسش به جبهه بود. وقتی دامادمان شهید شد، عبدالرضا با سن کمش به همه ما روحیه و دلداری میداد. به خاطر برگزاری مراسم ختم دامادمان، با دوستانش به مسجد رفته بود. وقتی برگشتند، میخندیدند و حلوای شهید را میخوردند. گفتم: «واسه چی میخندین؟» گفت: «با حلوای شهید، خودمون رو تبرک میکنیم. مطمئنم که ما هم شهید میشیم.»
به خاطر دفاع از اسلام و میهنش، ترک تحصیل کرد و به عنوان جهادگر از طرف جهاد سازندگی، عازم جبههها شد. آنجا چهار سال خدمت کرد. بعد از آن در واحد فنی-مهندسی به عنوان راننده لودر خدمتش را ادامه داد. در طول خدمت صادقانهاش، یک بار در منطقه پنجوین مجروح شد.
دو روز قبل از شهادتش هم در سه راهی شلمچه، شیمیایی شد. وی سرانجام بيست و چهارم بهمنماه ۱۳۶۵ در منطقه شلمچه، در عملیات کربلای پنج با اصابت ترکش دشمن به سرش، به شهادت رسید. مزار وی در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
