شهید قاسم مدهنی

سال ۱۳۴۱ در خانواده‌ای مستضعف و اصیل در روستای چشمه علی واقع در بخش پاپی در شهرستان خرم‌آباد دیده به جهان گشود. چون روستای زادگاهش فاقد دبستان بود، وی را به مدرسة یکی از روستاهای مجاور موسوم به کن کبود فرستاند. تحصیلات ابتدایی خود را در این مکان گذارند، ولی از آنجایی که این روستا نیز فاقد امکانات آموزشی بالاتر بود، در نتیجه پدرش او را برای ادامة تحصیل به شهرستان خرم‌آباد فرستاد. با پشت سر گذاشتن مقطع راهنمایی، مرحلة متوسطه را در دبیرستان آیت ‌ا… طالقانی خرم آباد ادامه داد.
این زمان مقارن با پیروزی و سال‌های اول انقلاب اسلامی بود. وی از طریق انجمن اسلامی دبیرستان تلاش پی‌گیر خود را در جهت گسترش ارزش‌های اسلامی آغاز کرد. در سال ۱۳۶۰ با علاقه‌ای هر چه تمام‌تر به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خرم آباد در آمد و تلاش بی‌وقفة خود را در راستای اهداف عالی اسلام ناب محمدی (ص) و رهبری ولی فقیه به‌صورت بسیار فعال و خستگی‌ناپذیر دنبال نمود. ایشان با علاقة زیادی که به دفاع از انقلاب داشت، بلافاصله به صورت داوطلبانه راهی جبهه‌های نور علیه ظلمت گردید و در عملیات طریق‌القدس توانستند با استعانت از عنایات خداوند متعال و بهره‌گیری از نیروهای اسلام شهر «بستان» را از لوث وجود بعثیان عراق پاک نمایند. بعد از آن پیروزی بزرگ و سرکوبی دشمن در آن منطقه، لیاقت و شایستگی قابل توجه و تحسین‌برانگیز او باعث شد که مسئولین با مشاهدة خصوصیت بارز و کارایی چشمگیر، در صدد برآیند تا به تناسب شرایط، مسئولیت‌هایی را به شرح ذیل به وی واگذار نمایند:
۱) عملیات والفجر مقدماتی و همچنین والفجر ۱، مسئولیت فرماندهی گردان را به ایشان محول نمودند. پس از تشکیل تیپ مستقل ۵۷ ابوالفضل (ع) در واحد عملیات و عملیات آن تیپ مسئولیت خطیری را تقبل نمود و به تلاش های خستگی‌ناپذیر خود تداوم بخشید. پس از آن مسئولیت یگان حفاظت سپاه ناحیة‌ لرستان را عهده‌دار شد. در این وظیفة خطیر مسئولیت محوله را به نحو احسن انجام داد. در آزمون ورودی آموزش فرماندهی عالی جنگ موفق‌ شد .
اوماموریت‌های خطیری را که تقبل می‌کرد، پیروزمندانه به انجام می‌رسانید.
۲) در عملیات والفجر ۱۰ در منطقة عمومی حلبچه و بیت‌المقدس ۴ که منجر به آزادسازی شاخ شمیران گردید، حضور فوق‌العاده موثری داشت و در تمام صحنه‌های پیکار، ایثارگری به تمام معنا بود.
سرانجام این فرماندة دلاور پس از فداکاری‌ها و ایثارگری‌های بی‌دریغ، به تاریخ ۲۷/۳/۱۳۶۷ در ارتفاعات «فمیش» به فیض شهادت نایل آمد و همانند شهدای کربلا تربت پاک میدان خون و شهادت را جایگاه عروج خویش ساخت.

اودر فرازی از وصیت نامه اش چنین می گوید:
پروردگارا ! از آنکه مرا سعادت آن بخشیدی که در راهت قدم بردارم و برای تو به جهد و تلاش دست یازم، هزاران بار سپاست می‌گویم. ای دانای بخشنده تو مرا از لجن‌زار به بهشت، بادیة نبرد حق علیه باطل هدایت کردی، تو مرا توفیق آن دادی که خویشتن را درک کنم، پی برم که برای چه مرا آفریدی و آنگاه سعادتم بخشیدی که از میان فراوان راه‌های موجود در زندگیم، شاهراه ایثار حسین‌گونه را بپذیرم. پروردگارا ! با قلبی سرشار از عشق به درگاهت روی آورده‌ام و می‌دانم که ناامیدم نخواهی کرد. پروردگارا تو را به جلال و عظمت و کرمت سوگند می دهم که لحظه‌ای این بندة حقیر و گناهکارت را به حال خود فرو مگذار، زآن که بی لطف تو تباهم.