نویسنده: آقای محمود ترحمی
این سومین روزی است که با مجروحان شیمیایی به سر می بری. انواع آمپول ها را به تو تزریق کرده اند ولی حالت بهتر نشده. روز به روز وخیمتر می شود. مادرت پروانه وار دورت می چرخد. دلداری ات می دهد کنار تخت هیچ وقت اشک هایش را ندیده ای. او که برای کوچکترین دردت خواب را بر خودش حرام می کرد، اکنون مثل کوه استوار و صبور است. بی تابی از او نمی بینی هرچه باشد خواست خداست.