امیر سرتیپ شهید «هوشنگ وحید دستجردی» ریاست شهربانی کل کشور؛
فرزند یکی از ارکان و اساتید مسلم ادبیات در آغاز قرن چهاردهم، اهل «مسجد» و «تقلید» و «رساله» شد. آنهم مقلد و مرید مرجعی، چون امام (ره) و تقدیرش قرار گرفتن در جایگاه بالاترین نگهبان نظم و امنیت کشور بود. او نمونه آن نظامیانی است که در عمق ساختار اداری نظام طاغوت، پاک و مومن و مکتبی، مسیر خود را به نور گشود و نقش مهمی در مدیریت انتظامی ایران پس از انقلاب بعهده گرفت. او پس از ۱۷ شهریور ۵۷ خود را بازنشسته کرد تا در این لباس، مرتکب جنایتی در حق مردم خود نشود. او با لباس غیر نظامی در راهپیماییهای سال ۵۷ فعالانه شرکت داشت. با پیروزی انقلاب و استقرار نظام اسلامی، باز به خدمت فراخوانده شد تا در حین خدمت و با شهادت، سوخته پیکر و خونین بال و پر، به دیدار معبود خویش رود. در کنار رجایی و باهنر که دو عزیز محبوب این ملت بودند. برای کسی که از خدایش لیاقت شهادت را گرفته بود، بازنشستگی معنا نداشت!